Esmer Kedi Cafer Kimdir?

Medya dünyasında bir ilk yaşandı, ilk kez bir “Kara Kedi” köşe yazarı oldu. “Esmer Kedi Cafer”, OnurAkayMedya’nın yazar kadrosuna katılıp ilk yazısını yazınca, medyada haber oldu. İlk kez bir hayvanın köşe yazarlığı yapacak olması, başta hayvan severlerin ve çocukların dikkatini çekti. Google’da Esmer Kedi Cafer kimdir, Esmer Kedi Cafer’in yazarı kimdir şeklinde yoğun araştırmalar yapıldı.

Amerika’da yaşayan ve üç ayaklı engelli bir kedi olan 13 yaşındaki Esmer Kedi Cafer, yazar annesi Ülkü Gözen Stewart tarafından bir çocuk serisinin kahramanı olarak kaleme alındı.

Esmer Kedi Cafer, engelli bir kedi olarak bir yandan çocuklara güzel mesajlar verecek ve bir yandan da engelli olmanın yaşamaya, sevmeye ve sevilmeye engel olmadığını aşılayacak. Ayrıca insanların uydurduğu “Kara kedi uğursuzdur.” ezberini bozup, karganın aptal ve hırsız, yılanın sinsi, ağustos böceğinin tembel olmadığı gerçeklerini anlatacak. Hayvan ve çocuk temalı hassas konular kaleme alacak olan Esmer Kedi Cafer, özellikle çocuklara hayvan sevgisini bambaşka aşılamak, hatta hayvana ve dolayısıyla tüm canlılara saygı duymalarını sağlamak için yazacak.

Esmer Kedi Kimdir? İşte kendi ağzında hayat hikâyesi:

Mırr’haba…

1 Ağustos 2009 doğumlu ben Esmer Kedi Cafer; OnurAkayMedya’nın henüz kelebeği burnunda taze köşe yazarıyım. Patimin tozuyla ilk yazım yayınlanır yayınlanmaz birkaç saat içinde elli bin kişi tarafından okununca medyanın değerli büyükleri Onur ağabeyimden daha detaylı bir biyografi hazırlamamı istemişler.

Öncelikle altını çizerek belirtirim ki ben hayal ürünü değil, gerçekten var olan bir kediyim. Canlıyım. Şanslı bir canlı. Annem Ülkü, babam Oğuz ve kurt kardeşim Cıva ile yaşıyorum. Bir de somon kırçılları olan gri tekir Asena ablam vardı. Yirmi yaşındaydı. Geçen yıl kaybettik. Kalbimizde yaşıyor.

Hikâyem şöyle:

Cihangir’e doğru çıkan Akyol caddesinde Vişne sokağa inen merdivenlerin başındaki çöp konteynırının dibinde kaldırımın aşağısında sinmiş vaziyette duruyordum. Yağmur çiseliyordu. Yorgundum. Sığınacak bir yere gidecek halim kalmamıştı. Kimi gelen geçen “pisi pisi” diyor kimi de “pissst” diye kovalıyordu. Akyol’un aşağısından doğru bir kadın gelip tam Vişne sokağa doğru inecekti ki beni görünce yönünü bana doğru değiştirdi. Korkup çöp konteynırının arkasında park etmiş arabanın altına kaçmak istesem de mecalim yoktu. Sadece kulaklarımı geriye doğru kıstım. Ürksem de bana uzanıp beni kucaklayan kadından kaçamadım. İyi ki de öyle olmuş. Tiftik tiftik olmuş kir pas içindeki tüylerimden iğrenmeden kucakladığı gibi evine götüren şimdiki annem Ülkü’ydü. Sokakta bulduğu için hasta olup olmadığımı bilmediğinden evde ayrı bir odada bana yer yaptı. Bu arada çiseleyen yağmur eve varıncaya dek sağanağa dönüşmüştü. Beni güzelce kurulayıp sıcacık kaloriferli odaya yerleştirdi. Aşıları tam, bakımlı ve sağlıklı evin asıl kedisini riske atamazdı. Aynı zamanda evin kedisinin öyle hop diye misafir kabul etmeyeceğini düşünüp beni de riske atmaması diğer sebepti. Odada kocaman bir yatak vardı. Yatağın üstüne yayılmak yerine altına gizlenmeyi tercih ettim. Beş dakika olmamıştı kapı açıldı. Ülkü bana mama ve su getirmişti. “Gel bakayım ufaklık…” diye seslense de yatağın altından çıkmadım. Bir de tuvaletimi yapmam için küçük bir leğen içine kum koymuştu. Odadan çıkınca hemen yatağın altından süzülerek doğruca mama kabına daldım. İlk defa bir kaptan yemek yiyordum. Tertemiz yemek! Tertemiz su! İlk defa! Çok acıkmıştım. Tekrar odanın kapısı açılmadan yemeğimi hızlıca yiyip bitirmek istiyordum. Tedirgindim.

Karnımı doyurup kana kana su içtim. Tam elimi yüzümü temizlemeye koyulmuştum ki bağırsaklarımdan garip sesler gelmeye başladı ve bir anda altıma yapacağımı zannederken gözüm leğendeki kuma ilişti. Koklayarak yaklaştım. İçine girip telâşla kakamı yaptım. Aman Allahım, o nasıl kakaydı öyle; resmen bulamaç! Elimi, ayağımı bulaştırmadan içinden çıkıp temizlendim. Bağırsaklarımın guruldaması geçmemişti ama uykum da gelince yatağın altına girip kıvrıldım. Kendimi güvende hissetmeye başlamıştım. Büyük kediler boğmaya çalışacak, köpekler saldıracak, insanlar tekmeleyecek korkum kalmamıştı. Kaloriferin sıcağını iliklerimde hissediyordum. Meğerse dışarıda ne kadar üşümüşüm…

Tekrar açılan kapı sesine uyandım. Ülkü içeri girip bana bakmak istemişti. “Ufaklık” diye seslenip yatağın altına eğildiğinde onunla göz göze geldim. Yumuşak ve sakin sesle bana güzel şeyler söylese de cesaret edip yatağın altından çıkamadım. O da ısrarcı olmadı. Mama kabımın boşaldığını görüp acıktıkça yemem için yeni mama koydu. Tuvaletimi temizledi. İshalmişim. İlk önce yemek sistemi ile tedavi edeceğini, düzelmezsem veterinere götüreceğini söyledi. Düzelip toparlanınca bana bahçesinde bakacaktı.

Düzenli ve doğru mamayla iki gün içinde kaka sorunum çözüldü. Artık kapı açıldıkça yatak altına saklanmaz olmuştum. Yağış neredeyse bir haftayı bulmuştu. Bir hafta daha, bir ay daha derken ben de evin kedisi olmuştum. Henüz bir adım yoktu. Bir akşam televizyonda Hisseli Harikalar Kumpanyası’nı izlerken oradaki çaycıya “Caaafer!” diye seslenişleri duyunca bir anda annem bana “Adın Cafer olsun.” dedi ve oluş, o oluş! Bir de “esmer oğlum” diye sevdikçe tam adım Esmer Kedi Cafer oldu. “Seni media’cat yapacağım.” diyordu bana. Televizyon kanallarına az götürmedi. Zuhal Topal ablanın programlarının birinde o günün yayın kapanışını beni kucağına alarak yapmıştı. Yıl 2009 ya da 2010. Henüz yavruydum. Star TV’de kangurumun içinde Zuhal ablanın kucağındaydım. Ekran karşısındakilere el sallayarak birlikte “Allah’a ısmarladık…” dedik.

Ev hayatına alışmıştım. En ufak çıt sesi duysam hemen odama kaçıp yatağın altına gizleniyordum. Bugün on üç yaşında olduğum halde bu ürkek tavrımı yenemedim. Bir sonraki eve taşınıncaya dek Asena beni hiç benimsemedi, kabul de etmedi. Gördüğü yerde pıhlayarak üzerime geliyordu. Annem bu konuda çok dikkatli davrandığı için başıma bir şey gelmedi. Zaten odamda çok mutluydum. Ve güvende.

Daha sonra annemin bir arkadaşı oğluyla bizim eve taşındı. Ufuk teyze ve Berk. Ev satılıncaya dek hep beraber oturduk. Ufuk teyzem tanınan bir oyuncudur; Ufuk Kaplan. O zaman ünlü dizi Aşk-ı Memnu’da oynuyordu. Beni “yakışıklı oğlum” diye severdi. Türk Sineması’nın ve Yeşilçam’ın yaşayan efsanesi Nilüfer Aydan da anneannem olur. Çok güzel anılarla dolu günlerdi.

Annem Beylikdüzü’ne taşınmak istiyordu. İlk önce bir site içerisinde daire aldı. Yeni bir eve geçiyor diye bizi TERK etmedi! Taşınır taşınmaz sanki büyülü bir değnek dokunmuştu da Asena beni sevip yalar oldu. Yeni evde bana pek bir düşkün olmuştu. Her sabah güneş vuran balkona yayılıp kıpırdamayayım diye iki koluyla sarılıp beni yalayıp temizliyordu. Beraber yemek yer, beraber yatar olmuştuk. Bu evdeyken annem Yemekteyiz programına katılınca Onur Akay ağabeyim de aynı grupta yarışmacı olduğu için onunla ilk defa o zaman karşılaşmıştım. Çekim sırasında ev çok kalabalık diye annem Asena ile beni çalışma odasına kilitlemişti. Anahtarı da kimseye vermemişti. Bizi kilitlediği odada da ayrı bir bölüm çekiliyordu. Odaya her girileceği zaman annem anahtarla açıp çekim yapanları da odaya kilitlemişti. İşleri bitince anneme seslenip öyle dışarı çıkabiliyorlardı. Öyle korumacı ruha sahiptir benim annem. O, bizim kalbiyolojik annemiz. O, bizi kalbinden doğurdu.

Evi fazla büyük bulup siteden de çok memnun olmadığı için tekrar ev arayışına geçen annem E-5’in bir alt paralelinde kocaman teraslı bir daire bulur bulmaz orayı satın aldı. Yine taşındık ve yine TERK edilmedik. Annem işe de başlamıştı. Maçka’daydı yeri. Sabahın köründe evden çıkıp gecenin geç vaktinde ancak gelebiliyordu. Haftanın üç günü metrobüsle, iki günü de kendi aracıyla gidip geliyordu. Allahtan iki gün izni vardı. Ona rağmen yol mesafesinden ve trafikten dolayı çok yorgun oluyordu. Bizim için bir saat erken kalkıyordu; beşte. Sabah teras keyfi yapalım, temiz hava alalım diye.

Sonra babam Oğuz’la tanıştı. Katar ve İstanbul arası gidip geliyordu. Doha’da ortağı olduğu projeyi bitirinceye dek İstanbul’da olduğu sıralar bizimle kaldı. Aile olmuştuk. Babamız da aynıdır. Sever ve korur. Öncelikleri biziz. Proje biter bitmez yirmi beş senedir yaşadığı Amerika’ya geri dönecekti. Annemin onunla gelmesini istedi. Zaten anneme Katar’ın meşhur yeri Pearl’de evlenme teklifi etmişti. Vize başvurusuyla bizim de prosedürlere başlandı. Yine TERK edilmiyorduk. Üstelik de bu defa okyanus ötesine taşınılacak olunduğu halde. Sadece biraz uzun sürecek prosedür kısmı vardı. Asena’yla bana çip takılması, veteriner kontrolünden geçmemiz, aşılarımızın güncellenmesi ve uçuştan kırk sekiz saat evvel bulunulan bölgenin İl Tarım Müdürlüğü’nde bizim ve kâğıtlarımızın da orada olması koşuluyla çip ve belge karşılaştırılması yapılarak uçuşumuzun onaylanması şarttı. Bir aksilik olursa annem asla bizi bırakıp gitmeyeceğini söylüyordu. Şükür, her şey yolunda gitti. Uçuş tarihleri belirlendi. Ancak iki kediyi birden kabine almamaları sorun oldu. Birimizden birisi uçağın kargo bölümünde yolculuk edecekti. Annem bunu kabul etmeyince annem ve babam iki ayrı uçakla seyahat etti. Böylelikle ikimizden biri kargoya verilmemiş oldu. O kadar değerliydik onlar için.

Virgina’da yeni hayatımız başlamıştı. İki yıl sonra iş nedeniyle Illinois eyaletine taşındık. Doğu’dan Orta Batı’ya. Bu arada artık ailemizin yeni üyesi bir de Cıva vardı. Bir Alman kurduydu. Orta Batı iklim olarak çok sıkıcıydı. Neredeyse altı ayı bulan kışı vardı. Annemle babam bu defa güney tarafına taşınmaya karar verince kışın tam ortasında karların içinden çıkıp mis gibi havası olan South Carolina’ya taşınıverdik. Bu arada Asena ablam öleli henüz beş ay olmuştu. Annem taşındığımızda onu hâlâ bırakmamak için seyyar bir mezara gömdüklerinden Asena da bizimle Güney’e geldi. Yeri, yeni evimizin girişi. Mezarı çok şık ve bakımlı. Annem her sabah kahvesini onun yanında içer.

Yıllar önce hafif yağmurlu o sabah akıbetimin ne olacağı belirsizken, Beyoğlu’nun Cihangir semtinde bir çöp konteynırının dibinden ta Amerika’ya hikâyem bu. Ancak bu kadar sevilmeye, bu kadar korunmaya başıma talihsiz bir olay da gelmedi değil. Illinois eyaletindeyken patimde bir sertleşme oldu. İlk önce ilaç tedavisiyle kurutulacağını umsak da sonuç böyle gelişmedi ve oluşan kistin ameliyatla alınmasına karar verildi. Üst üste olduğum iki ameliyat sonucunda sol ön bacağımın ampute edilmesiyle engelli bir kedi olarak yaşamıma devam etmekteyim. İyileşme ve alışma süreci açısından başta biraz zorluk çekmiş olsam da bir bacağımın olmayışının ne sevmeme ne sevilmeme ne de yaşamama engel olduğunu çok iyi anlayıp birçok engelli canlı için patileri sıvama vakti deyip Esmer Kedi Cafer çocuk kitabı serisine soyundum. Tüm hayvanlar adına daha da geniş kitleye sesimizi duyurabilmek için Onur Akay ağabeyimin kabul etmesiyle köşe yazarları kadrosuna dahil oldum. Onur ağabeyimin yeni bir ilke attığı bu imza gerçekten takdire şayandır. Bu yaptığı, doğanın ve tüm canlıların korunmasına büyük hizmettir.