Terzi kendi söküğünü dikemedi

Çağımız insanı için gereklidir psikolojik destek almak. Panik atağı olmayan insana rastlamanın zor olduğu, her an bir tetikleyici ile çocukluk travmalarımızın canlandığı dönemde elbette bir profesyonele gitmek isteriz. Gel gelelim aklımıza o kuşku dolu soru takılır; benim anlattıklarım da dizi olur mu?

Beni örnek alalım, hadi çocukluktu sonra yaşadıklarımdı geçelim, senaristliğe başladıktan sonra gördüklerimi, duyduklarımı anlatsam kaç sezon iş çıkar tahmin bile edemiyorum.

Oyuncusu ayrı, yapımcısı ayrı, bana gelen hikâyeler ayrı, teklifler apayrı. Kafamı düzelteceğim diye gittiğim doktorun benim üzerimden para kazanmaya başlaması beni daha da hasta etmez mi? Susanların susma nedenleri anılarım bunlar benim, nasıl dizi yaparsınız diyememeleri. Zaten buna güvenerek sömürüldüler yıllardır. Öncelikle bir doktorun hastasının özelini, ona anlattıklarını ifşa etmesi büyük bir … siz doldurun bu noktaları. Hani yemin, hani güven? Bana da gittiğim yerlerde insanlar anılarını, hayatlarını anlatıyorlar. Sohbetler sırasında da çok şey atıyorum aklımdaki çekmecelere ama ben açıkça söylüyorum, bak ben bunu kullanırım diye. Bu arada alıp da direk olduğu gibi kullanmam kimsenin hayatını en fazla esinlenirim. O başka, bu başka. Dürüstçe söyleyeyim bir psikiyatriste ya da psikoloğa bu yüzden gitmek istemiyorum. O birine anlatır, onun yapımcı tanıdığı vardır. Zaten çok kötü bir örnek var hayatımızda, neden ben de bu işten para kazanmayayım diye düşünür olur mu olur.

Aslında danışanlardan çok meslektaşları tepki göstermeliydi Gülseren Budayıcıoğlu’na. Göstermiştir de mutlaka ama yeterli oldu mu bilemem. Zaten psikolojik destek almaya dirençli bir milletken, bir de anlattıklarımı sonra izlemeyeyim endişesi iyice engel yarattı insanlarda psikoloji konusunda. Hepimizin hasarlı tarafları olduğu da bir gerçekken resmen sağlığa kavuşmamızın önüne set konuldu.

Amaaaan dizi olursa olsun anlattıklarım diyebilirsiniz. Nasılsa ismim geçmeyecek, hem hoşuma da gider. Tamam ona sözüm yok da sen anlatıyorsun, başkasının cebi doluyor bu zekice bir durum değil sanki. Bir kitabı elime geçtiğinde, zengin ve saygın iş insanı, bir aile babasının gay ilişkilerinden bahsedilen bölüm gözüme çarpmıştı. Adam ne zorluklar yaşamış, anlatırken de oraya gelmek için bile kendi ile defalarca savaş vermiş ve sonuç; kitapta bir bölüm. Dizi olmaya değer görülmemiş, o kadar da ilginç değilsin ama kitapta ol da faydalanalım hikâyenden diye düşünülmüş herhalde. Ah pardon yerli dizilerde eşcinsellik göstermek istenmiyor, yoksa mutlaka kullanılırdı. Bu durum etik değil, kim ne derse desin ve biliyorum ki benim gibi düşünen de çok insan var.

Senaryo açısından tehlikesini de söyleyeyim mi? Gerçek hikâyedir yazıyor ya başlarken, biri çıkar sosyal medyada bunu ben anlattım ve uydurdum, aslında hiçbiri gerçek değil. Bakın sonra da böyle böyle olacak yazar. Zaten dizilere harcanan paralar malum, ne olacağı bilinen bir iş izlenmez, senaryo değiştirilmek zorunda kalır, bu işe zaman ve para harcatır. Bunu neden şimdiye kadar yapan olmadı, şaşkınım açıkçası.

Neyse gelelim Terzi'ye. İkinci yarısı bir türlü bitiremediğim, içime fenalık getiren hikâyesi ile yine aynı ismin imzasını taşıyor. Olay ve karakterler gerçek hayattan alıntı mıdır bilemem.

Sormadan da geçemiyorum Rum mu kaldı ülkede? Hele ki böyle güçlü ve zengin Rum bir aile, keşke daha çok olsa ayrı konu. Dimitri karakteri ne kadar kötü biri olsa da dizinin izlenmesine daha doğrusu dayanılmasına hizmet ediyor ancak genele baktığımızda ne yazık ki terzi kendi söküğünü dikemiyor.