Ayşe Arman'a Söz!

Mırr’haba…

Bu yazımda Ayşe Arman teyzemin evlât saydığı Max kardeşimin vefatı üzerine duygularımı paylaşmak istedim.

On iki yıl boyunca sevgi, saygı ve güven içinde yaşamış Max… Nicelerinin yaşayamadığı… Yaşarken sevilip sayıldığı gibi, vefatından sonra da aynı sevgi ve saygının devam etmesi asıl beni çok daha etkileyen, çok daha duygulandıran. Sosyal medya hesabından duygularını öyle derinden ifade etmiş ki patimle gözyaşlarımı silsem de kurutamadım.

“Bazen olmuyormuş. Sevginiz, ilginiz, şefkatiniz, en iyi hocalardan yardım istemeniz yetmiyormuş. Olacak olan oluyormuş. On iki yaşında kalp yetmezliğinden ve akciğerde oluşan ödemden kaybettik oğlumuzu.” diye başlamış acılı duygularını ifade ettiği satırlarına.

“İnsan” doğduktan sonra “insan” kalmış insanların sahiplendikleri canlar olabilmek büyük şans! “İnsan” olmamış ya da kalmamışlarla karşılaşmak şanssızlığına denk gelmemiş şanslı olanlarız biz.

Son ana kadar yanında olmuş olabilmekten dolayı içlerinde büyük huzur taşıdıkları Ayşe teyzenin her bir kelimesinden belliydi. Bütün geceyi hastahanede Max ile geçirmişler. Yanında yatmışlar. Öpmüşler, okşamışlar, patilerini sevmişler, sarılmışlar, koklamışlar; her şeyi, her şeyi yapmışlar ama tutamamışlar ve Max gitmiş. Ne çaresiz bir durumdur o anlar, ablam Asena’nın vefatında annem Ülkü’den bilirim. Allah’ın insan’a emanet ettiğini artık geri alma vakti geldiği anın o çaresizliği…

Tesellisi, tesellileri, en azından son on saat boyunca vedalaşabilmiş olmaları. Öpüp koklamışlar. Saçlarını taramışlar. Ona, on iki yılları için teşekkür etmişler. Dibinden bir saniye ayrılmadan, varlığının onlara nasıl muhteşem bir hediye olduğunu anlatmışlar. Bir an yalnız bırakmadan bütün gece konuşmuşlar oğullarıyla anne Ayşe Arman, baba Ömer Dormen ve tüm aile. Ve gece 04:12’de önce nefesi gitmiş Max’in, sonra kalbi durmuş. Ayşe teyze onu beyaz uyku tişörtüne sarmış. Sonra beyaz keten gömleğine. Göz kapaklarını indirmiş ve son kez öpmüş. Canlı gibiymiş ve her zamanki gibi mis kokuyormuş.

“Bodrum’a götüreceğiz oğlumuzu… Yaşadığımız sürece bizimle, yanı başımızda olsun diye…” demiş onu çok sevdiklerini ve hep seveceklerini de ekleyerek.

Şimdi Max, begonvil ve mercan bir örtünün altında uyuyormuş. Mezarının güzel olmasını istemiş Ayşe teyze. Oğluna yaraşır olsun istemiş ve birçok pet mezarı ve mezar taşı fotoğrafı bulmuş. “Yapamayız, onlar heykel. Bizi aşar!” demişler. “Bizim mezarlık kültürümüz yok. Yaşayanlarımıza değer vermiyoruz, ölülere nereden vereceğiz? Toprağa karışacaklar diyor, mermerle işi bitiriyoruz. Her şey özensiz, bakımsız, ruhsuz, duygusuz!.. (Bu insani haklı isyana nasıl saygı duyulmaz!) Kaç tane cennet bahçesi gibi mezarlık gördünüz? Kaç tane insanın kalbini titreten mezar taşı okudunuz? Çok az. Seri ilan gibi hepsi birbirinin aynısı. Sinir oluyorum bu halimize!..” diye haklı serzenişte bulunmuş!

İçi içini yemiş Ayşe teyzenin. On iki yıl onları inanılmaz mutlu eden oğullarını güzel bir yerde yatırmak boynunun borcu diye düşünüp bahçelerinde Max için huzurlu bir köşe yapmak istemiş. Nasıl saygı duyulası bir vefa! Oğlunun en güzel fotoğrafını bulup güzel bir mezar taşı yaptıracakmış.

Eşi Ömer, Mami, Anton, Kâmil, Maribel teyze ve amcalarla birlikte ellerinden geleni yapmışlar. Bol bol Max’i anmışlar. Dualarla defnetmişler. Max de gri tekir ablam Asena gibi çok şanslı. O da dualarla defnedilmişti.

Ayşe teyzenin aklına gözleri, bakışları geldikçe ağlıyormuş. Bazen sanki sesini duyup, kokusunu alarak varlığını hissediyormuş. Doğru Ayşe teyze; Max orada, seninle…

Yakışıklı Max şimdi begonviller altında uyuyormuş. Renkli bir kişilik olduğu için begonvili çok yakıştırmış Ayşe teyze. Mercanlar da saçları gibi akıyormuş mezarın iki yanından. Hep Max’leymiş Ayşe Arman teyzem; hep yanındaymış.

Bir kedi de olsam, Ayşe teyzenin paylaşımındaki satırları ağlayarak okudum. Duygunun insanı, hayvanı olmaz. Bizim duygularımız yabana atılmamalı. Hatta insandan daha duygulu olduğumuzu söylemeliyim.

“Sevgili Ayşe Arman teyzeciğim,

Max kardeşimin vefatından dolayı çok üzgünüm ancak senin gibi bir annesi, Ömer amca gibi bir babası, sizler gibi bir ailesi olduğu için çok mutluyum. Acını, acınızı, annemin Asena ablamı kaybettiğimizdeki kavuran acısının şahidi olma tecrübesiyle iyi biliyorum. Max, bedenen sizi bırakmış olsa da ruhen her zaman sizinle olacak.

Yokluğu yerine varlığını hissetmeye çalışırsan bu sana iyi gelecek. Denemeni öneririm. Gidişinin ardından ona yakışır bir mezar arzun beni iki yıl önce Asena ablamın bizleri bırakışına götürdü. Annem ve babam da aynı özenle Asena ablama yakışan bir mezar yaptılar. Emekli olup da Türkiye’ye döndüklerinde onu da götürebilmek için seyyar bir mezar tercih ettiler. Onun üzerini de petunyalar örtüyor. Salkım salkımlar ve çok güzeller. Amerika’da pet mezarlığı olsa da annem tıpkı senin gibi onun yanı başında olmasını istedi. İfade ettiğin o kalp titretecek mezar taşları ile donattı. Ve ben şimdi burada, OnurAkayMedya aracılığıyla bu köşe yazımda sana ve Max’e mezar yazısı sözü veriyorum. Türkiye’ye gelirken ya da bizden önce gelen biri olduğunda sana basın danışmanım Oğuzhan Türkoğlu aracılığı ile ulaştıracağıma dair Esmer Kedi Cafer sözü veriyorum.

Sonsuz sabır diliyor, tek patimle yüreğine sevgimi konduruyorum. Ve Max’i çok sevip, onu evlât bildiğin için tüm hayvanlar adına teşekkür ediyorum. Max nasıl huzur içinde yaşadıysa şimdi de huzur içinde uyuyor. Biliyor annesinin ve ailesinin onu hep seveceğini ve hiç unutmayacağını. O da müteşekkir Ayşe Arman ona anne olmuş, sevmiş, bakmış, öpmüş, koklamış, saçlarını taramış, korumuş, kollamış ve ebedi yatağına bile özenle elleriyle onu yatırmış… Sen nasıl hep onunlaysan, o da hep seninle…