Kimse timsahları toplatmıyor!

Herkese Mırrr’habaaa,

Doğrusunu söylemek gerekirse şevkim pek kırık. Sosyal medya ve haber bültenleri her gün katledilerek öldürülen, zehirlenen, tüfekle vurulan, işkence gören, yaralanan, terk edilen, çöplüğe atılan, poşetlere tıkıştırılan, barınaklara hapsedilen, itilip kakılan, zulmedilen, ne ara sokaklara ne parklara ne evlere sığdırılan, hor görülen, istenmeyen, atık muamelesi gören sayısız canla kaynıyor. Bir dünya can, cansız beden olarak görüntülerde! Hayvanları yok etme diye özgürce bir devir başlatıldı ve galeyan usulü uygulanmakta, uygulatılmakta. Ayıp, günah, kötülük, utanç değilmiş gibi bir de videolarını çekip zevkle paylaşıp tıklanma tatminiyle nefes alan, tedavisi mümkün görünmeyen ruh hastası sayısız insan var. “Bu insanlar nerede?” diye arayıp yorulmaya da hiç gerek yok, uluorta her yerdeler! İfşa ediliyorlar, yakalanıyorlar ancak caydırıcı hiçbir ceza uygulanmadığı için ödüllendirilircesine cüzi bir para cezasıyla toplum içine geri salınıveriyorlar! Üç kuruşluk paralarına geçiyor hükümleri! Ha atom bombası, ha bu kişiler; eşit felâket! Canlı birer bomba misali içimizdeler ve normal insanlarmış gibi hayatın her noktasında yer alıyorlar. Ve suçlu bizlermişiz gibi toplatılan, yok edilmek istenen, üremesi durdurulan, işkenceye maruz bırakılan, barınaklara tıkılan, açlığa mahkûm edilen, katledilen bizleriz! Bunun neresi adalet, neresi din, iman, neresi insanlığın zerresi? Bir Müslüman topluma, bir uygar ülkeye ve bir hukuk devletine yakışmayacak biçimde insani duyguları taş olmuş, sevgisiz, merhametsiz cani duyguları tavan, kanlı bir kötülük çetesi zavallı ve savunmasız sokak köpeklerine toplatılıp öldürülsünler diye savaş açmış vaziyette! Şiddet içermeden direnmeyi savunan Satyagraha felsefesinin öncüsü Mohandas Karamchand Gandi’nin “Bir ülkenin gelişmişlik ve uygarlık düzeyi, o ülkenin hayvanlara davranış biçimi ile ölçülür.” sözünün odağı değiliz! Gelişmişlikle bütünleşmiyoruz! 2022 bitmiş, 2023’e girmek üzereyiz! Ne kadar çağ dışıyız! Uygarlığın ne u’su ne y’si ne g’si ne a’sı de diğer harfleri mevcut! Sıfır uygarlık!

Bildiğiniz üzere Amerika’da yaşıyorum. Güney Carolina’da. Burada timsahlar var. Ve geçtiğimiz yaz başı evinin bahçesindeki otları kesen bir adam timsah saldırısına uğrayıp feci bir şekilde can verdi. Derhal yetkililer gelip timsahı öldürdüler. Karnından adamın cesedini çıkarttılar. Bölgede başka timsahlar da var. Güneye doğru her eyalette sayısız timsah yaşamakta. Bu olay oldu diye ne o bölgedeki ne de tüm ülkedeki bütün diğer timsahlar ne toplatıldı ne de katledildi. Sadece adama saldırıp onu midesine indiren timsah yakalanıp öldürüldü. Bizde ise bir iki Pitbull saldırdı, bir tane kuduz köpek vakası oldu diye, ki bu tamamıyla işe gelen bir bahane, ne kadar sokak köpeği varsa toplatılma kararı alındı, küreklerle başlarına vurulup öldürüldü, zehirlendi, çöplüklere atıldı. Kısacası katledildiler, katlediliyorlar! Hem de tablo şu ki bunu aşkla yapıyorlar! Bu mesele için inanılmaz gönüllülermiş! Oysa hemen her gün duyuyor, görüyoruz ki kaç insan onca kadına, çocuğa, hayvana neler yapıyor; tecavüzünden cinayetine, işkencesine kadar! İnsanlar toplatılıyor mu, barınağa atılıyor mu, poşetleniyor mu? Kısır diye köpeklerin kulaklarına küpe takıp kedilere kesik atıyorlar ya, insanlara yapılmalı ki kim katil, kim tecavüzcü, kim hırsız, kim cani belli olsun! İyi ki timsahlar Türkiye’de değiller! Yoksa tıpkı köpekler gibi başlarına kürekle vurularak öldürülebilir, ayakları kesilebilir, tecavüze uğrayabilir, barınaklara hapsedilip açlığa mahkûm edilebilir, çöplüklere atılabilir ya da zehirlenerek öldürülebilirlerdi.

Ben sokaktan alınıp evlât edinilmiş bir kediyim. Şanslıyım. Çok sevildiğim bir ailem var. On üç yıl evvel cadde kenarında bir çöp konteynırının dibinde tir tir titrerken görülüp de alınmasaydım belki de bugün hayatta değildim. Değil on üç yaşında olmak, belki daha o birkaç gün içinde vicdan yoksunu biri tarafından ya bir tekme’zede olacaktım ya sırf zevk olsun diye boyumu kat kat aşan o çöp konteynırının içine atılacaktım. Üzerime atılan çöplerin altında kalıp da ya ezilerek ya da havasızlıktan ölecektim. Ya da belki de caddede araba altında kalacaktım. Bunlardan biri muhakkak yok oluşum olacaktı. Ama şans bu ya, bana güldü. Her cana şans gülsün diye hep dua ediyorum.

Geçtiğimiz pazar günü Türkiye’nin seksen bir ilinde biz canları seven, bizim için çırpınan hayvansever ve sevmese de hayvansayar birçok insan hayvansöverlere karşı eşzamanlı olarak bizler için tek yürek oldular. Ses getirdi mi? Getirdi! İşe yarayacak mı? İnşallah! Her birine sonsuz teşekkür ediyorum. Hayatlarımız için sokaklara döküldüler. Bizler için ses oldular. Bizim için çığlık atıp pankartlar açtılar. Belediyelerin görev ihmallerini bize ödettirmeyeceklerini haykırdılar. Seksen bir ilde eşzamanlı olarak hayvan hakları için birçok hayvan hakları savunucusuyla tüm bizi’severler sokağa çıktı. “Sokak hayvanlarını korumak hayvanları koruma kanunun bir gereğidir. Hayvan hakları koruma kanunundaki kamu görevlilerinin kurum ve kuruluşlarının kendi sorumluluklarını örtmeye hakkı yoktur. Hayvanların yaşam haklarını savunmak, eziyet görmemelerini temin etmekle ilgili yükümlülüklerini yerine getirmek, uygun tüm sistemi kurmak ve denetlemek zorundalar. Hayvanları korumak hepimizin görevidir. İnsanoğlunun yaşam hakkı neyse, sokak hayvanlarının da yaşam hakkı odur!” diye konuşmuş İstanbul Barosu Başkanı Filiz Saraç teyzem. O ve onun gibi insani, ahlaki, kanuni ve hakki konuşan herkesin ağzına, yüreğine sağlık. İyi ki varsınız. Bizim, kendimizi, hayatımızı, hakkımızı hukukumuzu savunacak gücümüz yok. Bizim için didinen sizler varsınız. Yukarıda koskocaman Yaradan var; insanı da yaratan, hayvanı da. Bütün evrenin yaratıcısı ve sahibi. Sizler ak alnınızla, kötüler de kara alınlarıyla karşısına çıkacak. Aklar cennete, karalar tabii ki cehenneme!