Ölmüş insanlık, bir an evvel dirilsin!

Mırrr’haba,

Yepyeni bir yıla girmek üzereyken, coşku ve heyecan yerine, tam tersi üzüntü duymaktayım!

Yeni bir yıla her girişte, yeni umutlar, güzel dilekler içinde oluruz. Fakat son yıllarda yüzleştiğim acıtan gerçek; biz pati canların yok edilişleri üzerine daha da yığınla alınan kararlar ve uygulamalar… Hem de ne acımasızca! Ne vicdansızca! Nasıl oluyor da bizler, evlere, sokaklara, şehirlere sığdırılamadık? Sahiplenilenimiz, sevgi dolu bir aile, sıcak bir yuva bulanımız zaten azken, bir de toplatılıp uyutulmamız kararının alınıp, hızlıca uygulanmaya geçilmesiyle, yaşamına son verilen sayısız pati canımız gitti. Yaşam hakkımızı elimizden almak, insanlık mıdır? Yaşamak, bir tek insanların hakkı mıdır? İnsanoğlu, bu yaptığı ile nasıl huzur içinde yaşayabiliyor, nasıl aldığı nefesi hak ettiğine inanabiliyor; hiçbir şekilde anlam veremiyorum! Hele ki tüm varlıkları yaratan Allah’tan, hiç mi korkmuyorlar; dehşetle soruyorum! Biz, kime ne yaptık? Birkaç köpek saldırısı oldu diye bütün köpekleri öldürmek, nasıl bir insanlığa sığar? Birkaç insan, kaç tane birkaç çocuğa, kaç tane birkaç kadına ya da kaç tane birkaç hayvana zarar verdiğinde, bütün insanlar bir yana dursun, daha zararı veren insan cezalandırılmazken, nasıl olur da birkaç köpeğin ceremesini tüm ülke içindeki tüm köpeklere mal ederler? Kaldı ki birkaç istisna haricinde, köpek saldırıları, insanların bilerek ve isteyerek kışkırtmalarıyla oluşuyor! Durduk yerde köpekleri rahatsız edip, onlara taş ve sopalarla saldırıp kızdırıyorlar ve “talihsiz” diye adlandırdıkları bu saldırılara mahal veriyorlar! Yetmezmiş gibi, fırsat bu fırsatken, yavru köpekleri ve hatta kedileri poşetlere doldurup, poşetlerin ağzını bağlayıp canice ölüme terk ediyorlar! Tüm bunlar, nasıl büyük bir vicdansızlıktır! Günah ya! Hem de ne büyük günah! Bu insanlar (!), cennete böyle mi gidecek; gerçekten buna mı inanılıyor?

Katillerin, tecavüzcülerin, güven içerisinde yaşadığı bir ülke olduk çıktık; reva mıdır? Biz hayvanlar, hırsız değiliz, tecavüzcü değiliz! Birbirimizden bir şey çalmayız! Birbirimize tecavüz etmeyiz! İnsan denilen varlık, çalıyor da asıyor da kesiyor da biçiyor da! Tecavüzün, şiddetin, bini bin para! Hangi hırsız, hangi cani, hangi tecavüzcü toplatılıp da uyutuldu? Böyle bir ceza ya da fırsat (!), neden biz garibanlara vicdansızca hatta zevk alınarak uygulanıyor? Neden? Biz, sevgiyiz! Sevgi, biziz! Nankörlük, kötülük; bunlar, insan denilen canlılara haiz, utanç verici özellikler! Biz hayvanlar ne nankörüz ne de kötü!

Buyurun; yeni yıl geldi, kapıya dayandı! Sayısız can toplatıldı, vuruldu, uyutuldu! Uyutmak nedir? Ninnilerle uykuya daldırmak mı? Basbayağı cinayet! İşkenceyle öldürülenler cabası! Başımız sağ olmamışken, ben şimdi, “Mutlu yıllar!”, “Bereketli yıllar!”, “Sağlıklı yıllar!” mı dileyeyim? Katliam mıdır mutluluk? Yok etmek midir bereket? Vicdansızlık mıdır sağlık? Meğer, beyin ve kalbin birer organ olduğu gibi, vicdanın da bir organ olarak insan vücudunun içinde yer alması gerekirmiş! Yaradan, “Vicdanı, kalbiniz, beyniniz, karaciğeriniz, böbreğiniz gibi vücudunuzun içine bir organ olarak yerleştirmeyeyim de onu da bir zahmet kendiniz edinin!” demiş olsa gerek! Günümüzün taze ilgi alanı olan YAPAY ZEKÂ’dan önce, esas YAPAY VİCDAN’ı icat etselerdi, yeryüzü ve insanlık adına öncelikli faydalı olacak olan, bu olurdu. Hayvanları öldürerek, insanlığı da öldürdüler!

Bir yılı daha geride bırakırken, öyle çok kırgınım, öyle çok kızgınım ki! Benim 2024 yılı dileğim; ÖLMÜŞ İNSANLIĞIN, DİRİLMESİ! Esmer Kedi Cafer’in yeni yıldan beklentisi; ölmüş insanlığın, bir an evvel dirilmesi! Yoksa, Allah Baba çok kızacak!