Yaban insanına denk gelmemiş şanslı yaban domuzları

Epeyce bir aradan sonra tekrar mırr’haba…

Bu köşe yazımda doğanın başka bir güzelliği olan yaban domuzu kardeşlerimden bahsetmek istedim. Domuz deyince nedense insanların aklına çirkin ya da pis bir hayvan gelse de Allah’ın yarattığı her canlının kendine göre ayrı bir güzelliği, hatta karizması olduğunu görmek lazım. Biz kediler, köpekler, kuşlar sevimli hayvanlar olarak görülüyorken, domuz, karga, yılan, akrep, solucan, su aygırı, manda ve birçok hayvana çirkin ya da pis diye bakılıyor. Güzel bakmak, güzel görmek lazım. Nihayetinde insanı da, hayvanı da, bitkiyi de yaratan Allah değil mi? Onun yarattığını çirkin görmek, pis diye adlandırmak önce Allah’a saygısızlık olmaz mı? Yaratılmış her canlının kendine has bir güzelliği ve her birinin ayrı ayrı bir görevi var. Koskoca evrenin yaratıcısı ne büyük düşünmüş. O’nun yarattığı nimetlerden kararınca faydalanabiliriz ama O’nun yarattıklarını yok sayamayız, itip kakamayız, yok edemeyiz! Hele bir de işkence ederek! Bunu yapmamalıyız! İnsana yakışmıyor! Dünya, bütün canlılara ait! Evlere, sokaklara, doğaya sığamamak, sığdıramamak gibi egosal bir lüks olmamalı!

Yaban domuzlarının kucağa alınıp sevilecekmiş gibi görünmemelerinin baş nedeni, onların doğa içinde yaşıyor olmaları. Keşke doğaya, denizlere ait her hayvan insana yakalanıp hapsedilmeden, ticareti yapılmadan, eğlence görülmeden, köleleştirilmeden ya da öldürülmeden kendi doğasında özgürce yaşayabilse! Hak olan, adil olan budur! İnsan denen varlık birçok hayvanın vebali ile göçüp gideceğinin nasıl farkında olmaz?

Size, insan ile karşılaştığı halde zarar görmeyen birkaç şanslı yaban domuzundan bahsetmek istiyorum. Bu domuzcuklar, yeryüzü melekleri diyebileceğimiz Rüya teyzem ve Ercan amcamla karşılaşmış. Rüya teyzem son bir yıldır Fethiye’nin bir köyünde yaşıyor. Kırk yıldır yaşadığı İstanbul’un kaosundan kaçıp doğada yaşamayı seçti. O bir solist.

Çerkestir. Lakabı, Amazon Güzeli. Çok güzel bir kadın.

Yüreği, dışından da güzel. İstanbul’da yaşarken, evindeki kedileri dışında nice sokak canına da bakıyordu. Şimdi ise köy yaşamında hem ahırdaki canlara şefkatle bakıyor hem de dağlarda, bayırlarda yaban domuzlarını besliyor.

Öyle ki domuzcuklar çoluk çocuk, aile boyu ona çok alışıp evinin yakınlarına kadar gelir olmuşlar. Her gün düzenli olarak onlara yemek veriyor. Domuz ailesi onu tanıyor, ondan kaçmıyor. Bundan daha güzel bir şey olabilir mi? Günümüzde ne yazık ki kötülük yapan çok insan var. Masum nice hayvana sayısız kötülük ve işkence ediliyor. Öldürülüyorlar. Allah’ın bu olanlara çok kızdığına eminim.

Yıllardır İstanbul’da yaşayıp, nice nezih mekânda sahne alan Rüya Eren teyzem, bugün seçtiği doğa hayatında, ahırlardaki ineklere, keçilere, koyunlara sevgiyle bakıyor. Onlara sadece yem vermekle kalmıyor, saatlerce zaman ayırıp onları sevip, onlarla konuşuyor. Yaraları varsa pansuman yapıyor, ilaçlarını veriyor. Onlara değer veriyor. Sahipleriyle onlar için tartışıyor. Onların yaşam ve sevgi hakları için savaş halinde. Onlara hayvanların nasıl bakılması gerektiğini, onların çok değerli olduğunu öğretiyor. Ahırdaki canların dışında ne kadar kedi, köpek, tavuk varsa aynı özen ve sevgiyi onlara da gösteriyor. Tüm bunları yaparken yakışıklı oğlu Tanberk ağabeyim de ona yardım ediyor.

“Domuzlarım” diye bahsettiği yaban domuzlarının öldürülmemeleri için çok mücadele etmiş. Yaban domuzlarının en büyük düşmanı, ne ayıp ki insan! Gece yarısı yatağından çıkıp onları vurmaya kalkanlarla savaşmış. “Çok masumlar. Onların mutluluğu, insanın mutluluğu olmalı. Onlar aç kalırsa ben boğuluyorum.” diyor Rüya teyzem. İnsanların tiksindiği ya da korkup yaklaşmadığı onca yaban domuzu ile sevgisini vererek yakınlık kurmuş. Onu bekliyor, yemek dağıtırken lokmasını bırakıp ona yaklaşıp müteşekkir bir şekilde gözünün içine bakıyorlarmış. Adları yaban domuzu! Nice kişi var ki asıl yaban insanı olmuşlar!

Bebekliklerinden beri bu yaban domuzlarına annelik yaptığını mutlulukla anlatıyor. Onların çok narin hayvanlar olduklarını söylüyor. Aralarında bir tanesinin bacağı maalesef kırıkmış. Tüfekle vurularak yara almış. Ve bacağı da kırılmış. Bebeklerini beraber büyütmüşler. Gece gündüz demeden peşlerinde koşturmuş. İnsanlardan korumuş. Doyurmuş. Dağdaki, bayırdaki yuvalarına kadar gitmiş. “O kadar kibar o kadar beyefendi ve hanımefendiler ki; çok nazikler, çok asiller.” diye bahsediyor onlardan. Bir kaplumbağa gördüklerinde geçip gitmesi için dakikalarca bekliyorlarmış! Yaban domuzu deyip geçilen bir hayvanın bir başka canlıya nezaketine, saygısına bakın! Bacağı kırık olanın ona bakarak ağladığını görmüş. Onu sevip okşamış. Elini yalıyormuş yaban domuzu denilen hayvan! Teşekkür ediyormuş! Ya kokusunu aldıklarında ya da “yavrularım” diye seslendiğinde koştura koştura yanına geliyorlarmış. Hepsinin ona ihtiyacı olduğuna inanıyor. Hayvanların, tüm insanlara ihtiyacı olduğunun altını çiziyor. Dünyanın iyi yürekli insanlarla dolup taşması için dua ediyor. Malum, dünya canavarlarla dolmuş vaziyette!

Bir de Ercan amcam var; Ercan Terzi. Annem Ülkü Gözen Stewart’ın Cihangir’den çocukluk arkadaşı.

Sarıyer’de oturuyor. İyi bir koşucu, iyi bir yüzücü. Hiçbir maratonu da kaçırmaz. Ormana yürüyüşe ve pikniğe çok gider. Oralarda da yaban domuzları yaşıyormuş. Ercan amcamın da rast geldiği bir tane varmış. Onu sevgiyle besliyor. Kovalamak ya da ondan kaçmak yerine yemek veriyor. Annemin isteği üzerine adını Ülkü koyduğu yaban domuzu minnetle ona bakarak verdiği yemeği yiyor. Ercan amcam hem hümanist hem hayvansever. Mahallelerindeki tüm kedi ve köpekleri sevip, karınlarını doyuruyor. Koruyup kolluyor. Tam bir doğa âşığı. Örnek bir baba, karısına hâlâ âşık bir eş. Yüreği sevgi dolu. Yaşayan tüm canlılara saygılı, sevgili. Paylaşmayı seven bir insan. Kızı Ezgi abla, eşi Makbule teyze çok şanslı. Ne mutlu ki yeryüzünde iyi insanlar hâlâ var. Rüya teyzem ve Ercan amcam gibi insanların hayata hazırladıkları çocuklar birer nimet. Onlar da anne babalarından öğrendikleri gibi hayata iyilikle yeni nesiller yetiştirecek. Kötü insanlar tarafından yok edilmeye çalışılan insanlığı onlar yaşatacak. İyi ki varsınız Rüya Erenler, Ercan Terziler…

Tüm hayvanlar adına sizi insanlığınızdan öpüyorum…

İyi ki varsınız…