Ölenler konuşuyor artık biz suskunuz yine!

Korku filmi gibi, bir kâbus gibi değil mi uzaktan bakınca... Amma ve lakin GERÇEK. Hadi anlatayım benim içimi, tercüman olayım belki de kim bilir birilerimize!

Bir yalnızlık hüküm sürüyordu ve görüyorduk, ağlamaların içinde umuttan çok çaresizliğin olduğunu maalesef. Çünkü umutsuzluğun yakarışlarını duydum ben en çok. Ve elbette hiç birimiz inanmak istemiyorduk çaresiz kalınacağına, zaten olmazdı ki, fakat oldu ve ağızlarımızı bantladık, sustuk, ciğerimiz çıktı nefesimizden kolileri banklarken sustuk, çalışmaya devam ederken sustuk, oralara ulaşamazken sustuk, aklımız, kalbimiz karmakarışık oldu olmasına da ne yazık ki kabullendik. Bir kere daha yalvarışlarımıza, zavallı oluşlarımıza çaresiz kalışımıza konulan noktalara sustuk.

Ama duyuyor musunuz? Beklemeye dayanamayıp da enkaz altında beklemekten ölenler konuşuyor ölerek.

Onlar bizden daha cesur çünkü.

Farkında mısınız?

Eylem Şafak Aydın'da aslında "baba ne olur kurtar" derken, "ey ülkem neredesiniz, ölüyorum ben de hepimiz gibi, yalvarırım yetişin." dedi güçsüz çığlıklarıyla ve bilmeden bir EYLEM yaptı ölerek hepsi gibi…

Mesela Orhan Aydın tanınmış kişi olmasaydı, basın yayın kuruluşlarından sesini duyuramayan vatandaşlarımıza yapıldığı gibi ona da konuşma, haykırma, yalvarma imkânı verilmeseydi. Eğer, geç kalındığı haberlerini abartılı bulabilirdik belki de, ama...

Eylem, masum ve tatlı küçük kız, bütün kızlar ve oğlanlar tatlı ve masumdurlar ve melekler göğe yükselir.

Gülümseyin hepimize ve ruhunuz huzur bulsun seni, seni ve seni hepinizi çok seviyoruz ve hepimizi tanrı korusun sizi bulutlarda, bizi ise yeni bir büyük afette bekleyip durmaktan.

Çünkü burası deprem ülkesi. Eğer bir deprem bizi de vuracaksa ve bu yüzden öleceksek, hemen ölelim, anlamadan. Yok, eğer bekliyorsak “kurtulacağım" diye güveneceğimiz günler olsun dileğimle.

Melekler huzur bulun…