Hadi hoş gel, hadi koş gel 2025!

2025 mi geliyor, o kadar oldu mu?

Geliyormuş evet, yepyeni bir yıl geliyor.

Biz adını öyle koyduk. Ayları geçirdik, geçirdik, geçirdik hepsi birbirinin tekrarı dedik 12 ayda 1 yıl dedik. Çünkü mevsimler öyle gösteriyordu çok da akıllıca. Mevsimler güzeldi, meyveler güzeldi, çiçekler çok güzel açardı baharda, sıcaktı hava gerçekten sıcaktı, tatlı bir sıcaklık vardı yazları. Sonra müthiş bir bahar kokusu sarardı caddeleri, sokakları. Sonra sonbahar yaşardık, yapraklar dökülür, yağmurlar yağar, şarkılar yazılır "düşen bir yaprak görürsen beni hatırla demiştin biliyorsun seni ben sonbaharda sevmiştim"... Sonra kış gelirdi kar yağar, bir bakmışsın pencereden her yer bembeyaz kar.

Ben o günleri yaşadığım için çok şanslı olduğumu düşünüyorum. Çünkü biz kızakla caddelerde kayardık. Çünkü arabalar çıkamazdı oralara, yıl 1970 vay canına 1970...

Ne kadar güzel, ne kadar olmuş değil mi, o yıllarda 2025'i düşünemezdim bile. Bana çok uzakmış gibi gelirdi.

İşte şimdi 2025 geliyor. Eğer 2025'e girebilirsek, karşılayabilirsek kapıyı açıp da o zaman 2025'e adım atmış olacağız.

Bakın aslında üç şeyi saymayacaksın derler, bir yaşını, yılları iki, parayı üç…

O yıllarda hiçbir şeyin farkında değilmiş gibi yaşıyordum, aslında her şeyin de farkındaydım. Konuşurdum da ben söylerdim. Çünkü ben başak burcuyum. Başak konuşmanın, iletişimin burcudur. Başak çok pratik zekâya sahip bir insanların burcudur. O nedenle bir sürü işi bir arada yapabiliyorum zaten.

Çok detaycı olduğum için de deha zekâ olarak da anılır başak burçları. Başak burcunun anlatıyorum yani kendimi anlatıyorum burada çünkü benim ki bir hayat tıpkı seninki gibi sen de yaz yaşadıklarını.

Biz yetmişli yıllarda "şans tarihi kader kısmet 5 kuruşa" satardık elimizde bir karton kutu üzerinde yuvarlak yuvarlak parlak kâğıtlarla kapatılmış, onu kazacak bir materyali olan, altında çikolata çıkan, oyuncak çıkan şirin bir kutu satardık. Hepsi minik minik minicik minicik küçük yuvarlakları kızdırdık.

Çok severdim ben şans tarihi kader kısmet 5 kuruşa diye dolaşan çocukları. Aslında hepimiz aynı sokağın çocuklarıydık arkadaştık. Sonra ben bu satıcılık işini uzun süre yapmadım, çünkü benim ailem ticaretten pek anlamıyordu, bize sadece harçlık verirlerdi, biriktirip de böyle şeyler alabilecek bir kafa yapısına sahip değildik.

Aslında istemiyor değildim dolayısıyla ben en çok tüketiciydim. Sanki bunları yerken ucuz uyduruk çikolatanın, küçük kâğıttan oyuncakların çok şekerli gibi olmayan sakızların tadı bambaşkaydı, hatta tatlıydı.

Çünkü biz çocuktuk. Çünkü biz, henüz bilinçaltında yaşıyorduk. Tehlikeler bize öğretiliyordu sadece, savaş hikâyeleri anlatıyordu öğretmenlerimiz tarih derslerinde, korkular bize yükleniyordu. Saygılı ve ciddi olmamız için, bize ciddi davranılıyordu. Ben kendi aile hayatımdan söz ediyorum tabii. O yıllarda havalara uçurup sevilen kaç yaşında olursa olsun babasının kucağına oturup annesiyle boğuşan çocuklar da olabilir. Biz değildik. Ben de değildim, kardeşim de değildi. Ama okulda ve dışarıda, annemiz babamız gittiğimiz gezmelerde çok popülerdik. Güzel ve iyi çocuklardık çünkü biz de sizin gibi. Çünkü çocuktuk. Ve canım kardeşim. Şimdi 2025 yılına geliyoruz. Şöyle bir bakıyorum kendime ne hatırlıyorum diye ailemden ayrıldıktan sonra, daha doğrusu büyüdükten sonra yani aslında daha önce ben 12 yaşını geçtikten sonra, mutlu olmadığımı fark ettim. Çocukken ki umutlarım kalmamıştı. Fakat enteresan bir şey vardı hislerim çok güçlüydü. Bu nedenle hissettiğim ve düşündüğüm şeylerin oluşu, beni çok erdemli ve çok büyük kocaman kılıyordu. Tabii benim için, annem söylediklerimin çıkmasından korkar, bırak şimdi bunları gerçek var gerçek falan diye söylenirdi kendi kendine şaşkın bir biçimde, üstünü örterdi. Çünkü benim annem babam çocuktur onlar anlamaz zihniyetiyle büyütülmüşler ve o şekilde büyütmeye çalışan insanlar da. Bir de böyle görüleri olup da bilenlerden korkarlar eskiden yakarlarmış ya böyle insanları cadı diye… Neyse iyi ki bu Çağ'da doğmuşum. Yani bedenim büyümüyordu belki ama sanki benim ruhum çok büyüktü. Zaten bu nedenle birçok olumsuzluğun üstesinden gelmeyi başarıyordum. İnsanların nasıl davranacaklarını, bir iş yerinde otoparkından çıkarken bugün oradaki son günüm olduğunu ve bir daha oraya gelmeyeceğimi bilmek de dâhil olmak üzere bunu hissederek bilerek ve bunu bildiğim için de kabul ederek ve ertesi gün olanlara şaşırmak, yaşadığım için birçok olayda böyle hissettiğim bu durumlar bana sürpriz olmuyordu.

Bu iyi bir şey de olabilir, olmasını istemediğimiz üzücü bir şey de. Hepsini biliyordum. Ve biliyorum, gerçekten böyle bu yüzden eşimin bana yapacağı sürprizin de bir anlamı kalmıyor. Çünkü biliyorum, buna gülümsüyorum ve şükrediyorum. Çünkü bu özelliğimi yakınarak kaybetmek istemem.

Şimdi 2025'e geliyorum, çok yorgunum. Hissetmekten, anlamaktan, bildiğimi yaşamaktan çok yoruldum. Sadece bir noktaya bakarak öylece durmak istiyorum. Bütün bu dönemlerde yaptığım bir sürü şey var tıpkı sizin gibi okudum, çalıştım, evlendim, boşandım, hayatın tanrının bana en büyük hediyesi oğlumun dünyaya gelmesine vesile oldum çok şükürler olsun ki benimle. Allah onu bana bağışlasın, çocuklarınızı sizlere bağışlasın âmin.

Babamı kaybettim, tabi daha önce kardeşimi kaybettim, şimdi annem benimle yaşıyor. Ve ben annemi yeniden tanıyorum yeniden hatırlıyorum desem daha doğru. Zor bir kadın. Hayatı savaşarak yaşamayı seven bir kadın. Güzel bana bu yönünden verdi biraz. Ama zor ve çok ciddi, çok zeki ve başarılı bir ilkokul öğrencisi iken ve sonra ortaokul öğrencisi iken, öğretmeninin onu mutlaka yatılı gönderin dediğinde, annesinin izin vermediği ama hep bir avukat olmak isteyen, hayatına bir öğretmen ve avukat gibi yaşayan, bir anne.

Bizim hem avukatımız oldu, zaman zaman savcı, hem öğretmenimiz, hem annemiz Babam da bana neşesini miras bırakıp gitti.

Yani babamın neşesi sevimliliği, birazcık öfkesi de dâhil bunlara, anlaşılmadığım zaman ki öfkelenirim. Babam kendini huylarını bana miras bırakıp gitti. Onu çok seviyorum ve çok anlıyorum. Ama Allah'a verecek hesabı vardır belki, orasını bilemem Benim canım yavrum oğlum onun varlığına şükrediyorum sadece ve Allah bana, benim anne kalbime bağışlasın diyorum tekrar âmin. Ben bu yazıyı sevgili Onur Akay’ın bir tanemin medyasına yazıyorum. Ne güzel bir hediye benim için Onur sevgili Onur. Bu dünyadaki hediyelerimden biri de odur, Onur Akay çok şükür. Ben bu yıl 2025'e biraz daha durgun giriyorum. Annemle giriyorum ve annemi çok seviyorum. Şimdi oğlumun yanındayım oğlumla yılbaşını birazcık daha erken kutluyorum. Ancak nerede olursak olalım birbirimizi sevdiğimiz sürece birbirimizi anladığımız sürece bir aradadır ruhlarımız buna inanırım. Şöyle minicik bir geçmişe gittim. Çocukluğuma gittim ve bugün o tatlı küçük kız çocuğu hep yanımda, bebek halim hep kucağımda, o küçük 10 ile 11 yaşlarındaki çocukluğum beni elimden tutuyor ve gideceğim yere götürüyor. Benim on yaşındaki çocukluğum, benim rehberim. Çünkü o kız çocuğu, su gibi, sakin, düşünen, çok zeki, akıllı ve kendini koruyan bir tatlı çocuk. Ben sadece onun büyümüş haliyim. Ona söz verdiğim gibi yaşıyorum amacım o çocuğun hayallerini gerçekleştirmek oldu hep ve buna devam ediyorum. 2025'e girerken, kucağımda bebekliğim yanımda çocukluğum elimi tutarken giriyoruz. Oradaki kadar saf, inançlı, kendinden emin, tevekkül eden, ama "dur hele bir durun hele, bir ben bir büyüyeyim de bak neler olacak" bakışlı o dürüst, tatlı, akıllı kızın elini tutarak yürüyorum. Değeri okurlarım mutlu bir yıl diliyorum, hepimize olsun. Hadi hoş gel, hadi koş gel 2025…