Haller, düşünceler, İnsan

Yani daha toplanmadı bir şeyler beynimde yaşadıklarımdan son yazımdan bugüne kadar, sanki o yüzden yazmaya biraz elim gitmiyor. Aslında belki de toplanamayan her şeyin biraz karışık olması. Çünkü birçok şeyle uğraşırsan, arada yavaşla der ya Hayat ben de bu ara biraz daha dinlenme fırsatı buluyorum. Hepimiz için her şey biraz karışık oluyor elbette zaman zaman. O zaman aman biraz bundan bahsetmeli kim bilir… Yani toparlanmak, kendini toparlamak, toplamak, düzenlemek, disiplin içinde olmak.

Hiç öyle olacak bir halde hissetmiyorum kendimi mesela ben bu ara.

Aslında zaman zaman birçoğumuz da böyle olmuşuzdur eminim. Bir şeyler engel olur yaşamda, ne bileyim belki yakınlarınızdan birinin başına gelen bir olay nedeniyle onunla ilgilenmek durumunda olduğunuz ya da kendi kendinizin başına gelen belki küçük bir durum olabilir.

İşte bu durumlar dağınıklığa neden oluyor. Tabii o zaman özlüyoruz aynı ritimde olduğumuz zamanları… Derken bir koku geldi burnuma hafif bir esinti ve gıdıklanmayla burnuma ve gülümsetti beni en sevdiğim koku, baharın kokusu.

Şimdi bu bahar mı geldi, kış mı geldi anlayamadığımız mevsimlerde birden güneşi görünce en çok baharın kokusunu sevdiğimi anımsadım.

Çünkü ben küçük bir çocukken o 1960’lı yılların sonlarıydı, o zaman bahar geldiğinde yine burnum kaşınırdı, beyaz çiçekler ağaçlarda açar, ortalıkta tüyler uçurur dururdu. Şimdi pek rastlamadığım tüyler.

Hani belki köyde falan olsak küçük bir kasabada yaşasak rastlarız da kesin, ben de bu İstanbul gibi koca metropolde yaşadığım için hasret kaldım böyle doğa olaylarına açıkçası.

Ve bahar geldiğinde akşamlar farklı olurdu o yıllarda. Yani çabucak kararmazdı artık hava, ılık bir serinlik olurdu, gökyüzü yine maviydi ama o mavi yavaş yavaş sanki gökyüzünün güzel bir köşe lambası varmış gibi koyulaşmaya başlar ve ondan sonra bana hep lezzetli gelen yemek kokuları sarardı. Her yeri organik yemekler, her yerden, her apartman dairesinden bir yemek kokusu yayılırdı.

O zamanlar öyle sokağa çıkıldığı zaman her köşe başı dönerci, kebapçı ev yemekleri tatlıcılar yoktu. Yemekler evde yapılırdı, özellikle baklava; bayramlarda ev baklavalar açılırdı özenle, bayram geliyor baklava yiyeceğiz diye sevinirdik. Pasta dediğin tatlı sadece doğum günlerinde en çok alınırdı ki o da alınmazdı aslında, zaten yine annelerimiz yapardı her şeyi, meyveler sebzeler mevsiminde yenirdi. Oh ne güzelmiş. Organikti her şey, bambaşkaydı.

Bakkal amcalar vardı her mahallede. Annemler ihtiyaçlarını bakkaldan alırlardı, ya da 1-2 tane her şey alabileceğimiz büyük mağazalar vardı. Ne güzel zamanlarmış o zamanlar… Bütün gün annenizin evde olduğu zamanlar, bence çok güzel.

Sonra çalışan anneler ve çocuklarının yalnızlığı dönemleri başladı. Annem modacı olarak kendi işini yapmaya başladığı zaman ki o zaman biz ortaokula başlamıştık, yine de yalnız eve gelmek, kapıyı anahtarla açmak, iki kardeş daha küçücükken iki çocuğun sorumluluklarının birbirine yüklenmesi, akşam yorgun gelen anneler, hizmet bekleyen babalar, bunlar aileyi bölen durumlar oldu, o yüzden çok iyi anlıyorum. Ve bu yüzden diyorum ki anneler çalışmayın, ben böyle deyince genç olan hemcinslerim çok kızıyorlar. Ben çalışan bir anne olarak oğlumun yalnızlığını da gördüğüm için de bunu öneriyorum.

Kadının görevi evde olmak, evde ufak tefek belki işler yapabilir ama onun dışında eşinin kazancını alıp değerlendirmeyi bilmek olmalı.

Yıllardır yapılan bunca zam, ülkeleri toplumu yokluk içine sokma çabası kadını da çalışan bir eleman haline getirdi. Bakın eleman diyorum, çünkü eleman, başka adı yok. Kadın narindir, naiftir, erkek gibi kadın olmak marifet değildir. Öyle bir kadında kadın değildir zaten erkek gibi kadın olmak ne demek. Erkek gibi olmanın öğretilmişlikleri erkek maç seyrederken, trafikte kafası bozulunca, erkek erkeğe otururken küfür eder, serttir, kabalaşır. Yani kadınlar eve para getireceği zaman erkek gibi ol, konuşmaya başladığında kadın gibi ol, öyle bir şey yok. Onun için ben yeni nesle ki yeni nesil bir şahane bu ayrı mesele, ayrıca onlar zaten benim bu yazdıklarımı biliyorlar, onun içinde görüyorsunuz fazla duygusal olmayan, içindekini dışında tak diye söyleyen zeki ve zekâlarını kullanmayı bilen ve bunu durdurmak isteyen olduğu zaman da karşı çıkmaktan korkmayan bir nesil var.

Bakın bu arada kadın zaten çalışıyor, aşçılık yapıyor evi temizliyor temizlikçilik yapıyor, çocuklarını büyütüyor, eşiyle ilgili sorunlarla ilgileniyor, bu kadın zaten işçi işte. Evde işçi, o zaman devlet nerede, burada bir eksik var... Ev kadını zaten çalışan kadındır.

Üniversiteyi mi okudu, yurtdışında eğitimler mi aldı, harika ne güzel çocuklar yetiştirir biliyor musunuz? Ama ne yapılıyor bilgiyi kendine saklayıp, çocuklar ya anneanne babaanne elinde, ya hiç olmadık bir kadının elinde, ya da kreşlerde. Kreşlerdeki öğretmen zaafıyla, çünkü öğretmen iki çocuğu sever, beş çocuğu sevmez, senin çocuğun da sevilmeyenlerin arasındaysa ne kadar büyük bir bunalım. Yani öğretmenler psikolojik testten geçiriliyor mu? Akıl sağlıkları hakkında bilgi var mı? Nedir yani, nasıl bir sağlık tartısından geçiliyor da bir çocuk emanet ediliyor? İşte bu ellerde çocuklarımız artık nasıl yetiştiriliyorlarsa yetiştiriliyorlar. Nerede kaldı annenin bilgisi görgüsü eğitimi.

Bütün bunları okurken çok haklı olduğumu hissedeceksiniz. Mantıklı olduğunu göreceksiniz. Ama tabi diyeceksiniz ki "nasıl geçinecek bu aile" işte zaten dedim ya ekonomi, ekonomi sıfır hale getirirsen millette hem bilgi, hem görgü, hem kültür hem aile değerleri yönünde sıfıra ulaşır.

Ayrıca Ne zaman kadın çalışmaya başladı çığ gibi boşanmalar başlamadı mı? Çünkü erkeğin de ailenin direği ne demek eğitimi verilmiyor ki. Erkek de zannediyor ki eve baktığında, para getirdiğinde kral, yok öyle bir şey. Yani bu işler gerçekten çok karışık. Bir defa maalesef azgelişmiş ülkelerin, Atatürk ne kadar uğraşırsa uğraşsın o zamanlardan bugüne kadar için söylüyorum bunu, Türkiye hep dibe doğru gitti maalesef. Günümüzde baktığımda çalışmaya çalışan kadınlar çalışmaya çalışan erkekler gençler, dahası yaşamaya çalışanlar, kendilerine verilen hayatı insan gibi yaşamaya çalışanlar hayal dünyası içinde yaşıyorlar. Televizyon, internet, insanlar orada gördüklerini yaşadık sanıyorlar, kendi hayatları sanıyorlar, son derece normal. Ve sonra televizyonu kapatıp, interneti kapatıp kendi hayatlarına döndüklerinde de ne kadar büyük bir boşluk içinde olduklarını görüyorlar. O yüzden de çalışmayı sosyalleşmek sanıyorlar. Durun şimdi yapay zekâ insanlığı özellikle iş hayatında nasıl bir duruma sokacak ben de merak ediyorum sizler gibi.

Kafam karışık derken, toparlayamadım bazı şeyleri, o yüzden yazamıyorum derken yazı bakın nerelere gidiyor sevgili okurlarım.

Ha! Kadın ille de çalışmak istiyorsa, ille de o sert ve sonunda hayal kırıklığı yaratan ortamı görmek istiyorsa, çocuklarını lise çağına getirdiği zaman deneyebilir.

Önce kadınlara devlet yüksekokul okuma için maddi destek olmalı ve kesinlikle, "ev hanımı maaşı" yani açılımı (aşçılık, hizmetçilik, çocuk gelişimi, eşi memnun etme) görevleri de olan hak ettiği maaşı bağlamalı, sonra sigortasını ödemeli, sonra da emekli etmeli.

Güzel bir hafta diliyorum sevgili okurlarım…