Yalanın mumu sönerse!

Yalan muzırdır, yalan gizemlidir, yalan sadece söyleyenin bildiği sırdır.

Oysa yalan dost sandığı asıl yalancıdır. Çünkü kendini unutturur, doğruyu ağzından kaçırtır.

Yalan bir kuytuya saklanmaktır. Üzerine solmuş yaprak rengini kuşanıp toprağa sarılmaktır.

Çok büyük yalanlar geniş bir alanı kaplar ve oralara yağmur yağar, çamura batar yalanlar, içinden çıkılmaz olur.

Bazen huzurdur, küçüktür zararsızmış gibi durur, ama duyulursa arş-ı alayı bulur. Bakışlar keskinleşir, yalanı gören gözler kısılır, yüzler limon yalamış gibi ekşir.

Yalan beyaza sarılıp kendini aklamaya çalışır ama beyaz da tutmaz üstünde.

Küçücük bir yalan üstelik mutlu olmak İçin söylenmiş, gizlenmiş olan o şey büyür, büyür ağzından ateşler çıkan ejderhaya dönüşür. Bir bilgisayar oyunu olup çocukları korkutur.

Derken bir hortum alır içine yalanları ve yalan söyleyenleri de.

Ve sonra artık dayanamaz tövbeler, af dilemeler, gözyaşlarıyla, kaynayan bir bakır tencereye girer yüksek ateşte pişer yalancı.

Pişkinleşir, söz verir, ciddileşir. Belki bir daha yalancılık yapmayacağını düşünür, belki de yapmayabilir, kim bilir...

Ve onlar da ermiş muradına biz çıkalım kerevetine. Gökten üç elma düşmüş, yalan söylemeyen birini aramış, belki bulmuş belki de bulamamış.

Değerli okurlarım sevgi ve saygımla…