Benim Gibi Kaç Kişiyiz?

Hayat bizi elleriyle sıkı sıkıya tutarken birden avuçlarını açıyor ve kayıyor ve akıyoruz bir bilinmeyene. Oysa aynı hayat bizi kucaklamış sarılıp öpmüş sımsıkı sarılmıştı. Onun için de nefes alıp vererek yaşamımızı sağlamıştı.

Nasıl da güveniyorduk hayata. Her şey ne güzeldi, annemiz var melek, babamız var koruyucu güçlü. Seviliyorduk büyükler tarafından, ne olursa olsun hayata hep şenlikle, çocukça masumiyetle bakıyorduk, büyük savaşlar olmadıkça, insanların yarattığı taciz ve şiddete uğramadıkça, hani eskiden Hatıra defterlerine yazardık ya hayatın çiçekli, ağaçlı, böcekli yollarında yürüyelim, çamur bataklıklarında değil diye.

İşte bu söylediğimiz, gerçek olmuştur pek çoğunuz için. Hatıra defterlerimizin sayfalarında bu sözcükleri görürüz, duyarız hem de nesilden nesile aktarılır bu cümleler. Bunu içten, düşünmeyen, bunun olmasını kalpten istemeyen bir tek çocuk yoktur bence dünyada. Yani biz hayata öyle bir güveniriz ki. Benim canım kardeşim ve ben. Küçükken kardeşim büyük bir merakla anne ve babama sorardı, "anneciğim siz ölmeyeceksiniz değil mi?" Annem ve babam gülerek şakayla karışık, "hayır biz dünyaya kazık kakacağız" derlerdi.

Kardeşimin sevincini hatırlıyorum o kadar mutlu olurdu ki çığlıklar atardı. O zamanlar henüz beş yaş civarındaydı ben de 6,5 yaşımdaydım, benim içimi bir hüzün kaplar, kalbim sızlar, başımı yana doğru eğer ve "doğru söylemiyorlar, benim kardeşim boşuna seviniyor bu yalana inanıyor o bilmiyor onların öleceğini" diye düşünür ama hiçbir şey söylemezdim. Sadece üzülürdüm. Yıllar geçti anne ve babasının ölümünü görmeyeceği için sevinen kardeşim hepimizden önce öldü.

Onların acısını yaşamadı, çünkü o bence onların öleceğini görmeyeceğini zaten biliyordu. Sadece hepimizin hiç ölmeyeceğini düşünüyordu. Kardeşim hep birinci olmuştu, ilkokula beş yaşındayken ikinci sınıftan başlayarak girdi. O kadar zeki bir çocuktu ki herkes kendine hayran bırakıyordu, müthiş bir beyine sahipti. Sonra ortaokul ve lise derken okul birincisi olma yarışına soktu babamız onu.

Her akşam evde Ragıp adını artık ezberlediğim için çok iyi hatırlıyorum, diğerini bilmiyorum ama “Bak Ragıp kaç aldı, sen kaç aldın?, Sen kaç aldın, Ragıp kaç aldı?” konuşmaları yapılır ve baban tarafından bir tablo hazırlanmış ve notlar yan yana yazılmış ve babam durmadan birinci olması gerektiği hakkında konuşur, kardeşim ise susar dinler olmuştu.

Hep en yüksek notu almak, aslında kendini geçmek için büyük çaba harcardı. Çünkü en iyi zaten oydu. Ben daha özgür ruhlu bir çocuktum ve ayrıca babam kardeşimde kendini bulduğu için onun üzerine daha çok gidiyordu. Ama kardeşim bunalıyordu. Ben anlıyordum. Çok kibardı, çok nazik bir çocuktu, insandı, hiç sesini çıkarmadı, çıkaramazdı da zaten.

Asker bir adamın oğlu olmak çok da kolay değildir.

Bana şöyle dediğini hatırlıyorum:

"Müge ya sen ne güzel 70 puan aldığın zaman herkes seviniyor, ben 95 alıyorum, 97 alıyorum, neden 100 almadın diye evde olay oluyor"

Çok özledim seni…

Ve kardeşim hep birinci oldu, babam da hep gurur duydu.

Sonra günlerden bir gün sıra ölüme geldi, kardeşim birinci olmanın gurur verdiğini biliyordu, aslında bu bilgi vardı beyninde ve ona işlenmişti hepimize olduğu gibi. O zaman yine birinci olmalıydı Ragıp yaşıyor olabilir, o halde onu geçmeliydi sonra bir diğeri sonra adını hatırladım ciğerleri de hala yaşıyor olabilirlerdi onları geçmesi gerekirdi ve başardı, kardeşim birinci olarak öldü.

Hatta hepimizi geçti, babamı da geçti annemi de geçti, beni de geçti. Ben bu defa kardeşimin birinciliğine hiç sevinmedim, üzüntüden çok yaşamadı zaten, kahrından öldü.

Çünkü oğlu onun istediği gibi başarılı bir profesör, beyin cerrahi dalında dünyanın ilk üç doktorundan biri olan Profesör Doktor Hakan Oruçkaptan olmuştu.

Yani babamız aslında kendi yapmak İstediği mesleği yapmış, sanki kendi doktor olmuş gibi haz duyarak yaşıyordu.

Hazır böyle zeki, yönetebileceği, yönlendirebileceği yumuşacık tatlı bir evlat bulmuşken, onu yoğurdu, yoğurdu ve kardeşimin hiç istememesine rağmen doktor haline getirdi. Aslında maharet Hakan'daydı, o kadar zekiydi ki üniversite sınavlarında istediği her yere girebilecek puanı aldı.

Kalbindeki meslek için çok mücadele etti makine mühendisi olmak istiyordu çünkü. Neden çocuklarınızın doktor olmasını istiyorsunuz, eğer onları istemiyorlarsa ısrar etmeyin. Çünkü benim kardeşim hastası her öldüğü zaman çok üzüldüğünü söyler, alışamadığını anlatırdı bana. Bir bedeni kesmenin ve kan görmenin ona zor geldiğini, özellikle çocuk hastaları için kederlenirdi. Her hasta ölümü onun için bir üzüntü kaynağıydı.

Ancak işinde o kadar başarılı bir doktordu ki hastalar ona tanrının eli diyorlardı. Bu büyük bir sorumluluktu ve kendini yük altında hissediyordu ve o da hastalarına diyordu ki, "ben Tanrı değilim, benim elimde Tanrı'nın eli değil, ben doktorum, sonuna kadar elimden geleni yaparım ancak sonuçta sizin kaderiniz neyse o olacak.”

Böylece üzerindeki yükü atmaya çalışıyordu. Hatta Ayşe Arman'ın başarıları nedeniyle kendisiyle yapmış olduğu bir röportajda da bunları ifade etmiş.

Kardeşimi çok seviyorum. Babalar kızlarının aşkı ve babamın ruhunun iyileşmesini istiyorum. Daha fazla uzatmak istemiyorum.

Bugün annem hayatın avuçlarına geldi. Eğer hayat ellerini açarsa, kayıp gidecek eğer hayat onu geri döndürürse yeniden benimle olacak. Bu ikilem beni çok yoruyor ve üzüyor, sustum ve yorgunum, eski neşemin kalmadığını fark ediyorum, kalbimin ucunda hep gözyaşı var. Doğduğum günden bugüne olan yıllarımı yaşamışlıklarımı, güvenimi, varoluşumun vesilelerini, bunca yıllık ailemi kaybediyor olmak, ruhumu yaralıyor.

Benim gibi kaç kişiyiz kim bilir... Yazımı sonlandırırken tüm hastalara şifalar gönderiyorum ve şifalar diliyorum.