İlk Buluşma

Boş sokaklarda adım sesleri var gizli. Sivri burunlu makosen şık ayakkabıların adımlarına koşulsuz güvenip, ona yetişmeye çalışan ince topuklu narin pabuçların ayak sesleri var boş sokaklarda.

Solgun ışıklı gece lambası aydınlatmaya çalışıyor parke taşlı yolları ve kırmızı bir ruj karışıyor rüzgâra, siyah dalgalı orta uzunlukta ki saçlar yetişmeye çalışıyor hızla uçan kendi ruhuna.

Aşkın tatlı ekşi kokusu sarhoş etmiş, ruh ayrı, beden ayrı bir koşturmaca.

Tut kalbini tutabilirsen bu arada.

Kollar ayrılmış bedenlerden, sımsıkı kavuşmuşlar, birbirine destek veriyorlar sonra tekrar omuzlara yerleşiyorlar arada bir.

Bir mutlu heyecan ki tarifi yok.

Karınlarda bir sızı kelebek mi artık böcek mi?

Bu dağınıklık, sarmalanıp, toplanıp kendine gelecek elbette ta ki, iki kalbin ritmi uyumlanınca.

Sonra bir ılık liman, bir hafif tatlı kendine geliş, rahatlayıp yüze yayılan tebessümün hınzır kıvrımları ve kendine güvenin sınırsızlığı.

Ve derin bir uyku.

Sonra... Sonrası, bildiğin hayata çivileme dalış. Beyaz yakalar, kontrollü duruşlar, kimsenin ummadığı ve hatta hala aynı rüzgâr olsa da kırmızı rujun bile silinip gittiği ana resmi geçiş.

İyi hafta sonları…