Saraylı Tamirhane

Bir araba tamir hanesinde arabanın yapılmasını beklerken, birden babamın ayakkabılarının aynı ayakkabılarla karşılaştım sanki babam duruyormuş gibi karşımda. Bu kadar özlemek, bu kadar düşünmek, bu kadar var gibi yaşamak ama burada olmadıklarını bilmek, hayatı biraz daha anlamlı ve soru kılıyor benim için, hatta sonra ne olacağını bilmemek.

Tabii yakınlarımız için söylemiyorum bunu çünkü biz hayalimiz de onları bir yere koyuyoruz ve orada olduklarına inanıyoruz hala var olduklarını sonsuz olduklarına ama kendimizle ilgili düşündüğümüzde ne olacağını bilmemek kocaman dipsiz bir kuyu, dibinde ne olduğunu bilmeden balıklama dalınan bir deniz ki ben hayatta balıklama denize, son derece garanticiyim.

Ancak aklımıza gelen şeyler var bunun bize öğretilenler olduğunu düşünmüyorum aslında. Hani o nesilden nesile aktarımlar yani genetik aktarımlar var ya, işte onlarla aktarılan bilgiler ve bu dünyaya doğmadan önce olduğumuz yeri aslında biliyor oluşumuz bizi sakinleştiriyor olabilir. Yoksa bazılarımız rüyalarımızda, ya da vizyon olarak, ya da birden bire gözümüzün önünde beliren gerçekmiş gibi görünen, ne bir televizyon, ne bir sinema perdesi, hayatın olduğu gibi içinde bizlere gösterilen bazı görüler de bize doygunluk ve bilgelik veriyor.

Bazılarımız bunu görebildiğimizi biliyoruz, farkına varıyoruz. Uçsuz bucaksız, sonsuz, temiz pürüzsüz, açık oluklara sahibiz bazılarımız, tabii ben de bunlardan biriyim işte. Benim gördüklerim, duyduklarım yaşadıklarım var.

Elbette yavaş yavaş anlatacağım, yazacağım ve benim gibi olanlar bunu anlayacaklar, olmayanlar ise anlayamayacak ve reddedecekler "böyle şey olur mu canım" filan diyecekler, bu kadar yıl sonra çokta umurumda değil aslında. Peki, bu bir yetenek mi öğretilebilir mi bence hayır. Her beyin kapasitesine göre değil bu durum. Ve insanların alıp da beynini kafasını kesip, beynini açıp bazı yerlerdeki blokajları, kirleri, pislikleri, şunu bunu, sıkışmışlıkları kaldırmak mümkün değil.

Bir yolu var tabii… Bunun için zihni ve düşünceyi temizlemek, bilinçaltı çalışmaları çok önemli, psikologlar da yıllardır bilinçaltı çalışmaları yapıyor. Ancak bunu da reddedenler hayatları boyunca bu duyguya sahip olamayacaklar ve ancak bir sonraki nesilde ortaya çıkabilecek.

Bugün asla olabileceğine inanmayan her ne varsa bir sonraki kuşakta ki çocukları torunları onların torunları bunları yaşayacak, çünkü bu insanlar çoğalarak farklı soylarla birleşerek tek bir ailenin değil, bir diğer ailenin de tüm bilgileri ile yeni doğana aktarılmış olacak. Ayrıca farkındaysanız bu ara bütün bu bilgi ve düşüncelerin toplumun çoğunu ilgilendirdiğini de görebilirsiniz.

Çekim yasası, düşünce gücü, genetik aktarımlar daha önce yaşayanların ruhları olmayabiliriz. Onların sadece bedensel bilgileri ile yeniden doğmak Çünkü insanlar bu dünyadan giderken benim ve bazı birçoğumuzun geçmişten bugünü bildiğimiz ve daha bilim adamlarının bugün yeni yeni anlatmaya başladığı pek çok şeyi algıları gelişmiş insanlar görüyorlar.

Bilim insanları da biz nereye gideceğiz, acaba buraya nasıl geldik, konusunu araştırıyorlar yıllardır. Çünkü bilim adamı dediğimiz adamlar ve kadınlar da, yani bilim insanları da benim bu yukarıda yazmış olduğum pek çok bilgiyi yaşıyorlar, hissediyorlar ve nasıl olduğunu merak ediyorlar. Bilimle ilimi bir araya getirmek denilen şey bu işte. Bilim evet ama bilim sonsuza dek ilimi araştıracak.

Sevgili Okurlar, erkeklere de kadınları da tavsiyem şu: ne zaman isterlerse doğumu, o muazzam olayı izlesinler. Bir bebeğin dünyaya geldiği zaman ki bakışları, gözlerinin kamaşması ve ne olacağının tam olarak farkında olduğunu teslimiyetçi ve çok sakin bir biçimde, o ilk ağlayıştan sonra susup, gözleri kamaşarak etrafı izlemeleri, çok narin oluşları, nazikçe davranılması ve sevgiyle davranılması gereken bu tatlı bebekler bize muhteşem bir uzaylı olduklarını.

Tabii bazen ne yazık ki hasta ruhlu bir hemşirenin gelişiyle sanki halı siler gibi bebeğin saydam vücudunu ovallamaya başlaması, canını yakıp ağlatması, kameraya şov yapması rezalet. Bu tavırlar, yaptıkları hasta bir ruhun dehşetidir. Ve bebekler ruhumuzu görürler, kaşımız, gözümüz falan onları ilgilendirmez.

Bebekken hepimiz hayvanlardaki duyarlılığa sahibiz.

Kedi ve köpeklerdeki, atlardaki, inek deyip de geçmeyin. Öküz de deyip geçmeyin. Hepsi son derece duyarlı ve hisleri güçlü, birçok şeyi aşmış, bizlerden elbette ki farklı üstünlükleri de olan, özellikle manevi anlamda birçok farklı özelliği olan ki bunu hayvanlarla ilişkileri iyi olanlar bilir, bilmeyenler bir kaç hayvan dostlarımızla ilişki kurarlarsa, sokakta da olsa onları beslemek sevmek gibi. İşte o zaman o duyarlılığın farkına varırlar.

Asıl hayvanları bitkilere ağaçlara çiçeklere çocuklara kendinden daha zayıf olanlara zarar verenler için en zoru ölüm olacak. Sizlerde diliyorsunuz ki aklınıza geldiğinizde ölüm çok önemli, ölürken mis gibi şöyle su gibi gitmek o kadar önemli ki. Çekilen acılar bir türlü ölemeyenler, inleyenler, sızlayanlar ölmek için yalvaranlar işte onlar, onlar çok hırpalamışlar, çok can yakmışlar demek ki.

Elbette atalarının günahlarının izleri de olabilir. Bunlar çok derin konular, bunlar daha sonra gündeme gelecek konular benim açımdan sizlerle paylaşırım bir ara inşallah. Yani kraliçeymiş, prensmiş, prensesmiş, Çöpçüymüş, fahişeymiş, kadınmış, erkekmiş, çocukmuş, acı çekmiş, sefa sürmüş sürmemiş hepsi boş, hepsi bu dünya işi. Asıl dediğim gibi sonrası, o hep bilinçaltımızın en derinliklerinde bildiğimiz, bilinç üstündeyse karmakarışık düşünceler içinde olduğumuz, merak ettiğimiz sonrası, burada ne yaparsak, onun karşılığı olacak benim sevgili okurlarım.

Biz hayatı da, insanları da, duyguları da, çocukluğumuzu da, çocuklarımıza da, anne babalarımızı ve daha birçok güzelliği içimize sindireceğimize, onları kaçırmaktan başka bir şey yapmıyoruz. Böylece hayatı kaçırıyoruz.

Hele bir de zekâmız sayesinde gelişen teknoloji ile beraber programlanmış, bir şekilde çalışarak maalesef kaybetmekte olduğumuz maneviyatımız, düşünce gücümüz, canlandırdığımız güzelliklere ulaşma çabası içinde bulunduğumuz yarış, öfke, intikam, nefret, yenilgi, hırs gibi duygulardan sıyrılmak için ağaçlara bakıp, denizden balık tutup, bir ateş başında oturup mis gibi havayı içimize çekip sonra bir barakada kış ve yazın kendini koruyabilecek koşulları hazırladıktan sonra, son derece doğal bir biçimde ya yaşayabilecek iken, huzur aslında oradayken, trafik, duman, sürekli çalışma, gelişen teknolojinin yarattığı bir durum olarak adeta robotlaşma ve böylece bir keşmekeş yaratıp, ondan sonra bu keşmekeşin içinde bütün o güzellikleri görme yetisini yitirdiğimiz için, psikolojim bozuldu deyip psikolojik ilaçlar kullanıp, zihni uyuşturan gülümseten ve cesurca hayaller düşünceler yaratabilen, unuttuğumuz yere doğru yapay gidişler.

İşte bunu burası, yol üstündeki tamirhane ve koşuşturan insanlar, korna sesleri bunları anımsattı, elimde bir bardak sıcak çay, düşünceler de kayboldum.

Sevgi ve saygıyla değerli okurlarım.