Sessiz kaldım, sustum. Ta ki savaşa kadar!

Yazamadım, yazamadım!

Babam da gitti çünkü.

Sessiz kaldım, sustum.

Ta ki savaşa kadar!

Babam savaş bebeği ölene kadar da savaş gördü. Canım babacığım savaş uçakları geçerken kuzeni Şehal halamızla beraber tuvalete saklandıklarını ve orada korkudan titreyerek ağladıklarını anlatırdı. Ben savaş sevmiyorum. Farklı hırslar, farklı rantlar sağlamak isteyen, güç gövde gösterisi yapıp, insanları korkutup, susturup, pusturup ilerlemelerini, yükselen zekâlarını durdurmaya çalışan bir zulümdür savaş. Tahmin edemeyeceğimiz uzaklıktaki dış düşmanlar tarafından yönetildiğimizi bile düşünüyorum. İnsanlık bastırılıyor. Hayatım harikulade iyi geçti diyen kimse yok. Çünkü en sorunsuz yaşanılan hayatta bile, kayıplar yaşanır. Aileni kaybedersin en olası, anneni, babanı kaybedersin.

Al sana hüzün. En sonunda da ölürsün. Kimsenin bilmediği hepimizin sadece tahmin yürüttüğü ölüm... Ancak ben 7 dakika ölmüş ve sonra hayata dönmüş bir insanı izledim. Yaptığı her yanlış ve her hatayla öldükten sonra kendi kendine yüzleştiğini, yapılan haksızlıklar, şiddet, cinayet, planlı plansız kötülükler, iyilikler, mutluluklar, yardımlar, yardımseverlikler yani işte bütün bu yaptıklarıyla yüzleşip yaşattığı acıların kat ve katını hissedip çok acı çektiğini o kısacık zaman diliminde, yaptığı iyilikler içinde mutluluklar hissettiğini anlatmış.

Ufak tefek şeyleri bir tarafa bırakıyorum. Hepimiz yaptık mutlaka hem de kendimizi haklı da görmüş olabiliriz, ama her ne yapıldıysa verilen acı aynı şekilde yaşanıyor, verilen mutluluk aynı şekilde yaşatılıyormuş. Bunu duyunca çok sevindim. Hatasızım sanıyorum kendimi çoğumuz gibi tabii, ama en küçük hata bile çok önemliymiş. Buna inanıyorum belki de ruhun terbiyesi tam da budur işte. Bir bilmecedir gidişler ve giderken insan öleceğini biliyor ve tevekkül ediyor, bunu da uzun süren bir ölüm sürecini izleyenler bilir.

Ancak ölümü en fazla birkaç dakika gidip gelenlerden duyduk çoğumuz. Ben algıları açık bir insanım. Gördüklerimi, duyduklarımı, yaşadıklarımı ben biliyorum, bir de benim gibi hissedenler bilirler. Ölüm ölmek değil. Ölünmüyor, ölüp de çöp olunmuyor. Buna ister din deyin, ister adalet, isterseniz tekâmül. Ne derseniz deyin. Beden çektiği acılar hüzünler mutluluklar hissetmeyi bırakıyor, dolmuyor bir robot gibi oluyor. Ama ruh hesaplaşmadan durmuyor, acıyı hissettiği yer yüksek benliği insanın. Biz her şeyi unuturuz. Hep kendimizi haklı görürüz. Ta ki bir gün bir ceza alana kadar. Kimi insan yaşarken de yüzleşir hatalarıyla elbette. Ama sanmayalım ki bununla bitiyor.

Azrail’in pençesini babam öldükten sonra duydum. Babamın yıkanmasında bütün ruhumla yardımcı oldum. Gördüklerimi söylemeyeceğim. Babamla benim aramda yaratanla babam arasında bir sır. Ancak artık biliyorum ki ruhlarımız tekâmül için gidiyor. Ve yaptıklarımızın hesabı mutlaka soruluyor.

Savaş?

Savaşta hayatını kaybedenlerin hayatını kaybettirenler, çok acı çekecekler. Bu da böyle biline. Boşuna ölmüşlerimize dua ederken yattığı yer, Allah İncitmesin demiyoruz. Ama savaşı düşünenler, yaradanlar, çocukları acımasızca yok edenler, sizin paramparça olacak ruhlarınız, tekrar toparlanıncaya kadar bilmem ki ne kadar sürer acılar çekip öğreneceksiniz. İncitsin sizi yattığınız yer, incitsin sizi yaradan, incisin sizi o günahsız çocukların ruhları İnşallah.

Aman çok dikkatli olalım.

Derler ya şu gırtlakta dokuz boğum var, say sonra davran diye.

İyilikle, sağlıkla, sevgi ve saygıyla değerli okurlarım.