Aynıyız, kendimize aynayız!

Her yaşın ayrı bir güzelliği yoktur. Aslında aynıyızdır. Çocukken "sus, gülme, otur" demelere, kaş göz oynatmalara, uyarılara maruz kaldığımız için, söyleyemediklerimizi söylemeye başlarız. Özgürlüğü bocalayarak da olsa tatmaya başlarız.

Tabii bunun için cesur olmak gerekir.

Ne kadar cesur?

Mesela bizi susturmaya çalışan arkadaşlıklardan, evliliklerden, işlerden zarar görmeden gidebilecek kadar cesur olmalıyız.

Zaten bıktığımız her ne varsa, biz bir türlü bırakamıyorsak da, bizi bırakır çekilir giderler.

Hayatta en fena olan bağımlı olmaktır. Esarettir, hasta eder, ruh hastalanır, vücuda vurur.

Alışkanlık ya da bağımlı olmak arasında da fark yoktur. Alışkanlık kibarca söyleme şekildir. Artık zarar veren bir duruma katlanıp, bükülmenin hafifletilmiş şeklidir.

Yaşadığımız yıllar ise kompozisyondur. Açılış, konu gelişimi, hayatın paragraflar halinde yayılması ve sonuç.

Fakat işin hoş yanı hep aynıyız. Uzun yaşayanlar yaşlılığın bir güzelliği olduğunu söyler. Yaşlı gibi görünmenin dışında ruh, huy hep aynıdır. Olgunlaşmak denilen düşündüklerimizi söyleyebilmemizden ibarettir.

Daha akıllı olmayız, var olan aklı kullanmak İçin fırsat çıkabilir, daha ciddi de olmayız, daha az âşık da olmayız, daha az çılgın da olmayız.

Arada bir dünyanın farklı yerlerine gideriz, yeteneklerimizi ortaya çıkarırız. Hakkımızı bulmak için çabalarız. Onun dışında rutin günler yaşarız. Her gün tekerrürden ibarettir.

Annem hala bana aynı uyarıları yapıyor ama ben artık konuşuyorum, o da "sen eskiden ne kadar sessizdin" diyor şaşırıyor. Ama bir şeyi atlıyor, ben yine aynı şekilde düşünüyordum. Yine aklımı kullanıyor, hiç bir şekilde karşı çıkmıyordum. Nasıl olana bir gün Özgür olacaktım. Hâlâ da öyleyim, susuyorsam, giderim.

Hem ayrıca daha dikkatli de olmayız, eğer o saksı kafaya düşecekse ille düşer!

O zaman saksı yerine gökten üç elma düşsün, biri kafasına saksı düşeceklerin yerine, diğeri yazımı okuyanlara, diğeri de anlayışa, hoşgörüye...

Beni okuduğunuz için teşekkür ederim sevgili okurlarım.