Yazmaya ve Ordu’ya aşık bir kadın: Necla Pınar Aksu

Necla Pınar Aksu’yu biraz tanıyabilir miyiz?

Necla Pınar Aksu Ordu’da doğmuş, büyümüş şehrine aşık bir kadın. İki çocuklu bir anne, eşine çok düşkün bir eş ve hayatta sanırım bunun için yaratılmışım diyen bir edebiyat öğretmeni. Süreyya Berfe’nin mısralarıyla kendimi ifade edersem: “Nasıl biri diye sorarlarsa beni baharı ve şiiri sever de!”

Yazmak sizin için ne ifade ediyor?

Eşikte Durma Dedi Annem kitabımın arka kapağında da belirttiğim gibi Sait Faik cümlesi sanırım yazma tutkunu olan herkesi çok iyi anlatıyor “Yazmasam deli olacaktım”. Bazen öğrencilerim İnstagram’daki yazılarım için “Hocam nasıl üşenmeden bu kadar çok şey yazıyorsunuz?” diye soruyorlar. Onlar bana ne ladar hayretle bakıyorlarsa ben de onlara aynı şekilde bakıyorum. Yazmak benim ruhumu dinlendiriyor, terapi gibi geliyor. Bana yapılabilecek en büyük işkence metodu yazmamı engellemek olabilirdi.

Kitap yazma fikri nasıl gelişti?

Yazmak fikri değil gelen. Karakterler gelip içime öylece oturdular. Önce onlar var olup konuşmaya ardından hikayelerini bana anlatmaya başladılar. Ardından da tanınmak, başkaları tarafından bilinmek istediler. Onları içinizde tutmanız mümkün değil. Böyle anlatınca çok normal bir ruh hali gibi gelmediğinin farkındayım ama yazarken de çok normal olmuyorsunuz. Orada bambaşka bir dünya oluyor ve siz ikinci bir hayat yaşıyorsunuz. Bu da bence hikayenin inandırıcılığını arttırıyor.

Eşikte Durma Dedi Annem ilk romanınız. Yeni projeleriniz var mı?

Yeni projem bir kadın hikayeleri kitabı olacak. Bizi bize anlatacağım. Sıcak, olduğu gibi… Biraz hüzünlü biraz komik ama çoğu zaman biz kadınların gerçekleri…

Aşkı herkes farklı tanımlıyor. Necla Pınar Aksu’ya göre aşk nedir?

Aşk kutsal bir mabed. Tamamen size ait, sizin iç sesiniz, korkularınız, tutsaklık ama o deli halden mutlu olma durumu.

Mısra’nın aşk kavramı ile Pınar’ın aşk kavramı arasında ne gibi ortak noktalar ve farklılıklar var?

Mısra, Yusuf’ta aslında hiç tanımadığı bir kendisiyle tanışıyor. Aşkın çok da kurallara uygun olmayacağını öğreniyor. Sınırlarını aşıyor ve yapısındaki nahifliğe de biraz başkaldırıyor. Bu anlamıyla (baş kaldırı) anlamıyla benziyoruz. Ama ben çok fazla ipleri tamamen karşı tarafa bırakan bir tip hiç olmadım. Sanırım biraz daha kontrolcü yönüm var.

“İyi bir romancı karakterlerinin arkasına ustaca gizlenir.” Der Kerime Nadir, siz Eşikte Durma Dedi Annem’de hangi karakterlerin ardındasınız?

Her yazarın gölgeleri vardır elbet karakterlerinde. Kötüde de iyide de.. Mısra’nın ailesini sevdiklerini bir arada tutma çabası, Eda’nın girdiği ortamlarda kendine güvenli ve belirgin tavrı, anneannenin ne olursa olsun aşk yaşanmaya değer düşüncesi ve annenin gururlu duruşları benim gölgelerim olabilir mesela. Ve belki Arzu’nun görümceliği, Begüm’ün hırs dolu bakışları…

“Bu romanı bugün yazsam şurayı şöyle yazardım.” dediğiniz bir yer var mı?

Bu roman zaten 9 sene evvel yazıldı ve ancak geçen sene yayınlanması için ciddi bir adım atıldı. Yayına gitmeden önce sadece birkaç bölümde komik paragraflar ekledim ve aslında şimdi mizah anlayışı daha iyi olan bir kadın olduğumu fark ettim. Bu roman ilkti ve acemilik eseriydi. Ama bu amatör ruhta duygular o kadar coşkuyla verildi ki hiç dokunmak istemedim. Okuyucu da bunu çok sevdi diye düşünüyorum. Son iki yıldır çok iyi kalemlerden, editörlerden eğitim alıyorum, teknik olarak yaptığım hataları fark ediyorum. Ama bu teknik öğretilerin de duygunun önüne geçmesini istemiyorum.

Yazar tıkanıklığı dediğimiz bir olgu var malum, siz böyle anlarda neler yapıyorsunuz?

Bırakıyorum, hiç zorlamıyorum. Dediğim gibi karakterler sizi buluyorlar. Anlatacak bir şeyler içinizde coşuyor. Bunun her an olması zaten mümkün değil. Bu insan ruhunu çok yorar. Kitap okumak konusunda da ben böyleyim. Bazen aylarca nefes almadan okuyorum ama bazen de bir hafta bir ay iki üç sayfa zor okuyorum. Bunlar zorla olabilecek şeyler değil.

Okurlarınıza bir notunuz var mı?

Beklediğimin çok üstünde bir okur sayısına ulaştı kitap. Bana dönüşleri muhteşem oldu. Benim herhangi bir yazara göre işim daha zordu çünkü edebiyat öğretmeniyim. Yani yazacaklarım sadece yazar olarak değil bir öğretmen olarak da çok eleştirilebilirdi. Oysa okur kitlemin büyük kesimi edebiyat öğretmenleri oldu ve beni davet ettikleri her okuma grubunda çok güzel olumlu eleştiriler duydum. Hatta bir öğretmen arkadaş özelden mesaj atıp kitabımı çok sevdiğini söylediğinde ona elindeki kitabı okul kütüphanesine verebileceğini kendisine imzalı kitabımı yollayacağımı söylediğimde kesinlikle kabul etmedi. O kitapta benim anılarım gözyaşlarım var, başucumda dursun lütfen dedi. O kadar şahane bir şey ki bu. Herkese çok teşekkür ediyorum. Sayelerinde rüyama dokundum.