Aşamadığımız CMXXIV Seddi!

9 ülke, 25 şehir ve 29 tam gösteriyle CMXXIV sevenleriyle buluştu, bitti gitti! Gösterilerin gerçekleştirildiği bu 9 ülke içerisinden ABD’de yaşıyorum. Cem Yılmaz ve ekibinin ABD’ye geleceğini duyduğumuz 2 ay öncesinden itibaren, Nasrettin Hoca Foundation USA’nin kurucuları olarak organizatörlere, Cem Yılmaz’ın menajerine ve her ne kadar iletişim kurulamasa da iletişim adresi olarak belirttikleri sakal@fikirsanat.info mail adresine talebimiz hususunda resmî yazışmalarımızla ricamızı dile getirdik.

İlk olarak e-mail adreslerine, kendimizi tanıttığımız ve Nasrettin Hoca Foundation USA adına Cem Yılmaz’a bir onur belgesi ve kavuk takdim etmek istediğimizi, vakfın kuruluş amacını da ifade ettiğimiz bir e-mail yazarak gönderdik. Aynı şekilde WhatsApp iletişim numarasından menajerine de yazdık ve kendisini telefonla aradık. Ne telefonumuza yanıt verildi, ne mesajlarımıza ne de e-maillerimize dönüş oldu.

Amerika’daki organizasyon içerisindeki İsmail Bey’e de ulaştık. Başından sonuna, işini iyi yapıp, alt veya üst ayırımı yapmadan insana saygı gösteren, kabaca bir tabirle insanı adam yerine koyup da mesaj ve aramalara dönüş yapan bir tek o oldu. Hem de o biçim yoğun temposu arasında! Kolay mı; koskoca Cem Yılmaz gelmiş! Hatta ondan da koskocası, ekibiydi, menajeriydi, organizatörüydü; bu kişiler var! Cem Yılmaz’ın istekleri bir ise, bu cümbür cemaatin istekleri bin!

Hani Cem Yılmaz’ın, gösterilerinde tefe koyup çalarak tiye aldığı, kahkahadan boğulup, altımıza bile kaçırdığımız anlattığı tipler var ya; hah, onlardan, serpme kahvaltı gibiler! Cem Yılmaz’a gösteri için malzeme o kadar bol ki, uzağa gitmesine hiç gerek yok! “Her yer Türk!” diye espri yapıyor ya; eee, her yer, en dibine, en yanı başına kadar Türk! Kibir, tavan! Böyle olunca da malzeme sıkıntısı diye bir şey söz konusu değil! Bu bollukla, 9 ülke değil, 90 ülkede 250 şehir ve 290 tam gösteriyle “CMXXIV Duble Turne” de yapar!

ABD’de, Chicago, New Jersey, New York, Washington D.C. ve Miami’de idi gösteriler. ABD’ye gelir gelmez en tepedeki organizatör dedikleri S.A. ile iletişime geçtik. Daha doğrusu, iletişimsizliğe geçtik! Onun iki dudağının arasından çıkacak söze göre hareket edip buyur edecekleri şehre gidecektik. Bize, kendisine WhatsApp’tan sadece mesaj yazarak ulaşmamız, asla telefon ile arayarak iletişime geçmeye çalışmamamız tembihlendi. Ancak kendisine yazdığım mesaja olumsuz bile olsa bir dönüş yapmadı.

Sabredip birkaç gün sonra yine resmî talebimizin esas konu olduğu ama daha bir gayri resmi ve yakinen tanıdığım ünlü dost, arkadaş ve büyüklerimin isimlerini ve kendileriyle yakınlık derecemi belirttiğim bir mesaj daha yazıp gönderdim. Ünlü isimlerin renkli etkisi olsa gerek, organizatör S.A. anında dönüş yaparak bu hususu uygun zamanda Cem Bey’e iletip bize dönüş yapacaklarını yazdı. Aradan yine birkaç gün geçti; yine bir ses seda yok.

Bu arada biz, tek iletişime geçebildiğimiz İsmail Bey’i yine rahatsız ettik. Kendisi bize, hiç rahatsızlığı dile getirmedi ama bu konu üzerine, vakıf kurucuları olarak eşim ve ben kendisini o kadar aradık ki artık biz bile rahatsız olduk. Ancak yönlendirilmek adına bir şekilde biriyle irtibatta olmamız gerekiyordu. İsmail Bey bize, saygıda hiç kusur etmedi. İnsanlara rahatsızlık vermek hiç tarzımız değildir. Halbuki insanlar, kendilerini arayan ya da kendilerine mesaj veya e-mail gönderen kişilere olumlu veya olumsuz yanıt verseler, böyle arsız çocuklar gibi kimse de kimsenin peşinden koşmaz!

Biz burada, koskoca senatöre e-mail yazıp gönderdiğimizde bile ertesi gün yanıt alıyoruz! Ondan sonra diyorlar ki, “Neden Amerika?” İletişim numarası ya da e-mail adresi neden vardır ya da neden kullanılır; iletişim için, öyle değil mi? Hah, işte bizim memleketin insanı oldu mu, bu işler öyle olmuyor! Sahneye çıkarak gösteri yapan bir adet Cem Yılmaz var ama baktın mı etrafındaki herkes de birer Cem Yılmaz! Cem Yılmaz’ın hakkıdır, bir havası cıvası olur; kocaman Cem Yılmaz’dır o, anlarım da en alttan en tepeye hepsi niye aynı havada cıvada; bunu anlamam!

Sensindir bu insanın bütün işlerini organize edecek olan! Tabii ki gerekli-gereksizi ayıracaksın, buna saygı duyarım ancak söz konusu Ülkü Gözen Stewart ve kocası Oğuz değil ki! Amerika’da kurulmuş olan ve Türk kültürümüzü yaşatmayı amaç edinmiş Nasrettin Hoca Vakfı! ABD’ye konser veya gösteri için Tarkan’dan tutun, Linet, Tolga Çevik, Fırat Parlak, Sertap Erener ve daha kimler kimler geldi. Tolga Çevik’in gösterisine de gittik ama bu güzel isimlerin hiçbirine Nasrettin Hoca Foundation USA adına bir onur belgesi ve kavuk takdim etmeyi düşünmedik! Buna layık olmadıklarından mı; tabii ki hayır!

Peki biz, niçin Cem Yılmaz’a böyle bir onur belgesi ve sembolik bir kavuk takdim etmek istedik? Çünkü Cem Yılmaz’ın, Nasrettin Hoca ile ilgili manevî bir bağı var! Onu çok seviyor, ona saygısı büyük! Herkes Nasrettin Hoca’ya gülerken Cem Yılmaz, onu anlayandır ve “Cem Yılmaz, yaptığı espriler içerisinde verdiği mesajlarla 21. yüzyılın Nasrettin Hoca’sıdır.” diye kendisini, kalitesinden kaçınmayarak çerçevelettiğimiz, mühürlü ve ıslak imzalı bir onur belgesi ve vitrine yerleştirdiğimiz sembolik bir kavuk ile onurlandırmak istedik!

Çin Seddi’ne denk gelseydik sanırım engelleri daha kolay aşardık da Cem Yılmaz’a ulaşırdık; biz CMXXIV Seddi’ne denk geldik, tosladık! Gelen açıklamalardan biri; Cem Bey’in, gösteriden bir saat önce gösteri merkezine gelip kuliste odaya kapanarak meditasyon yaptığı ve tam 20:30’da sahneye çıktığı, iki saatlik gösterisinden sonra da sahneden inip kulise girmeden direkt araca binip oteline gittiği.

Öncelikle karı koca ikimiz de yetişkin insanlarız ve ayrıca koskoca Nasrettin Hoca Foundation USA olarak da kuliste gösteri öncesi veya sonrası sanatçının eline çerçeve ve kavuk tutuşturmayacak ağırlıktayız! Ayrıca 5 ayrı şehirdeki gösteriler arasında 3’er 5’şer gün boşlukları vardı! Bu Cem Yılmaz, hiç mi otel lobisine inmez ya da bir yerde kahve içmez veya yemek yemez? Durmadan meditasyon mu yapıyor da böylesine değerli bir jeste ayıracak 5 dakikası olmuyor?

Biz, ne Ülkü ne Oğuz olarak karşısına çıkmak istedik! Biz, Nasrettin Hoca Foundation USA olarak, dünyaca da tanınan, Türk dünyasında ve İslâm âleminde sevilen, millî kültürümüze mâl olmuş bir halk filozofu Nasrettin Hoca’yı vakıf adına temsil ederek karşısına çıkacaktık! Her ne kadar benim “yazar”, eşimin de “FEMA ve Red Cross Ulusal ve Uluslararası Afet Koordinasyon ve Kurtarma Uzmanı” kimliklerimiz olsa da karşısına bir hayranı olarak dahi çıkmak, en doğal hakkımızdı.

Sanatçı, halkı sevecek, halka saygı gösterecek! Sanatçıyı temsil eden menajeri, asistanı, çalışanı da aynı şekilde! Bu satırlarımda yazdıklarım, Cem Yılmaz’ın ya da çalışanlarının umurunda olacak mı; olmayacak! Hepsi de işine gücüne bakmaya devam edecek. Büyüklük, bu saygısızlığa karşı bir özür dilemektir! Ancak biliyorum ki özür beklediğimizi ifade etmem bile Cem Yılmaz’a stand-up konusudur! Özür konusu, gösteri malzemesi olursa izleyici, bıyık üstünden gerçekte özür dilenmesi gereken bu vakfın kurucuları bize mi güler yoksa bıyık altından komedyene mi; soru işareti! Hatta ünlem!

“Büyük isim, küçük ismi yutar!” Meşhur atasözümüzün updated version’ı! Çok şaşkın, kırgın ve üzgünüz! Bu şaşkınlığımız, kırgınlığımız ve üzüntümüz, kişisel değil, Nasrettin Hoca’sal! Hâlen aklım almıyor ki Cem Yılmaz gibi Nasrettin Hoca’yı dilinden düşürmeyen, ona sevgisini, saygısını her zaman dile getiren, çocukluğunda ilk oynadığı oyunda Nasrettin Hoca olup da gösterisinde giydiği, annesinin dikmiş olduğu yeleği çerçeveletip ofisindeki duvarında muhafaza eden bir sanatçı, nasıl olur da Nasrettin Hoca Foundation USA adına kendisine takdim edilen onur belgesi ve kavuğu kabul etmeyip geri çevirir! Bunu aklım almıyor, almıyor, almıyor!

“Telefonla aramayın, sadece mesaj yazarak ulaşın.” dedikleri büyük organizatör S.A.’dan bir dönüş olmayınca artık bu anlamda saygıyı bir kenara bırakıp, “İnceldiği yerden kopsun!” diyerek mesaj yazmak yerine kendisini aradım! İyi ki de öyle yapmışım; aldım cevabı, oturdum aşağıya! Öğle vakti idi. S.A. ilk önce aramamı meşgule attı. Ardından bir dakika geçmeden beni aradı. Ve büyük organizatör bana, o anda Cem Bey’in menajeri ile sahne kurduklarını ve konuyu menajerine ilettiğini, menajerinin de vakfımızdan böyle bir plaket talebinde bulunmadıklarını söylediğini söyledi.

Talep etmek mi? Şaşırdım! Ne yani; Cem Yılmaz bugüne dek aldığı ödül, plaket ya da teşekkür veya onur belgelerini, törenlerden ya da organizasyonlardan talep mi etmiş? Böyle bir şeyin talebi olur mu hiç? Ve her ne kadar daha öncesinde hem menajerine hem organizatörüne, varak bir çerçeveye konmuş onur belgesinin ve vitrine yerleştirilmiş kavuğun görsellerini, göndermiş olduğumuz mesajlarımızda paylaşmış olsak da anlaşılan o ki “Nedir?” diye bakılmamış bile olmalı ki takdim edilmeye çalışılanın bir plaket olduğunu sanmaktaydılar!

Ben, organizatör S.A.’ya kendilerinin, elbette böyle bir talepte bulunmadıklarını, vakıf kurucuları olarak bizlerin, bu onur belgesi ve kavuğu Cem Bey’e layık gördüğümüzü ifade ettim. Biraz sessizlik oldu ve sonrasında aldığım yanıt, “Menajeri istemiyor.” oldu. Bunun üzerine ben de artık “Herhalde bir yanlış anlaşılma oldu; biz, bu onur belgesi ve kavuğu zaten menajerine değil, Cem Bey’e hazırladık.” diye açıklamalar getirerek uzatmak istemedim. Bu teşekkürsüz red konusunu kabullenerek, neye olduğunu bilmesem de kendilerine teşekkür ederek telefon konuşmamızı sonlandırdım.

O günden beri yüzümde bir tokat; hâlâ yüzüm yanıyor! Yıllardır zekâsına, analizlerine, ürettiklerine hatta başkalarından duyduğumuz insanlığına hayran olduğum, alçak gönüllülüğüne inandığım Cem Yılmaz’dan böyle bir şaplak yedim! Üzerine çok düşündüm.

Yakın zamanda Cem Yılmaz’ın, ünlü bir mağazadan satın aldığı lamba ile ilgili markanın ve çalışanlarının sorumsuzluğu hususunda lafı da gediğine oturttuğu paylaşımı geldi aklıma. “İkisi aynı Cem Yılmaz olabilir mi?” diye düşündüm durdum. Hani bir gösterisinde, “Sen birinden bahsedersin; ‘Bir adam var, böyle topallıyor.’ dersin. Sen dersin ki ‘Haa, ben değilim ki o ha’ha’ha!’ diye gülersin. Prensip budur!” diyor ya, tam da bu; “Ben değilim ki o!” diye anlattığın gibi sen de değilsin o!

Büyük hayal kırıklığı! Çok kırıcı! Kendi adıma değil bu kırılmam! Nasrettin Hoca gibi bir düşünüre yapılan bir saygısızlık olduğu için bu hazımsızlığım! Herkes Nasrettin Hoca’yı illa sevecek diye bir kural yok ama Nasrettin Hoca söz konusu ise soruyorum: Cem Yılmaz, herkes mi? Ben bu olayı Cem Yılmazlara yakıştıramadım! Özür dileme ihtimalleri çok düşük. “Çok da tın!” diyeceklerine daha bir eminim! Ya da kolu kırıp yeni içinde bırakacaklar! Olsun; ben bu konuyu Nasrettin Hoca’mıza saygımdan dile getirmek istedim. Belki minicik bir ihtimal, Cem Yılmaz’ın tüm bu olanlardan ya da bu üsluptan haberi yoktur umudu içindeyim! Kırıntı da olsa!