İstanbul İçin Son Çağrı filmini topa tutanlara!

İki iyi isim; Beren Saat ve Kıvanç Tatlıtuğ! Bazı kişiler itici bulsa da ben, Beren Saat’i beğenirim. Çıtı pıtı. Hep başarılı bulmuşumdur. Herkesin evliliği muhteşemmişcesine, kimse kendi haline bakmadan, Beren Saat ile Kenan Doğulu’nun evliliklerine odaklanarak lüzumsuz ve hadsiz yorumlar yaparken, şahsen ben, elbette yaş farkını görmezden gelmeyerek, olumsuz ya da kötü yorum yapanların aksine, evliliklerini de güzel buluyorum. Karı-koca, her ikisi de sanatın farklı alanında halka mal olmuş, iki başarılı isim. Her ikisinin de hayran kitlesi milyonları aşmış. Her ikisi de ünlü. Her ikisi de birikimli. Beren, güzel. Kenan, yakışıklı. Onca olumsuz yorum ya da teşhis bazında ele alacak olursam, eğer bir sorun varsa, bu derece başa baş başarı ve ünlülükle ne diye birbirlerine katlanıp da evliliklerini sürdürsünler?

Demek ki bir sıkıntı yok! Bakan değil ama görmek isteyen her göz, Beren’in Kenan’a, Kenan’ın da Beren’e bakışındaki sevgiyi görür! Başkalarının hayatları üzerine ahkâm kesmeye bayıldıkça, uzman kişi rolünü olur olmaz her konuda üstlendikçe, had aşımını gayet pişkince hak gördükçe, bu güzelim kadını ve adamı birbirine yakıştırmamaya, Beren’in yapmacık ya da şımarık olduğunu empoze etmeye, Kenan’a amca yakıştırması yapmaya, psikolojik danışmanmışcasına, evliliklerinde sıkıntı olduğunu vurgulamaya utanmazca devam eder, alkışlanacak bir şey yapmışcasına noktayı koyup, kenara geçeriz! Ah, şu sosyal medya!.. Sayısı epeyce fazla, bir halt olmayan insanların, üst düzey havalara girip, Çin malı özgüvenlerini nasıl da tavana yapıştırdı! Hiçbir halt olma ve fazlasıyla çok şey olmuş kişileri çiz, karala ve adlarına hükümler sür! Vallahi de çok ayıp, billahi de çok ayıp!

Kıvanç Tatlıtuğ’a da gelirsek; şükürler olsun ki halk seviyor ya da âşık! Ben de seviyorum ama sarışın, mavi gözlü, baklavalı, börekli diye değil! Kıvanç, günümüzün sayılı en iyi jönlerinden! Bir yarışmada derece alıp, “Oh, nasıl olsa erkeğin güzeliyim!” diyerek, o noktadan yürüyüp gitmek yerine, oyunculukta kendini eğitti de eğitti, geliştirdi de geliştirdi! Çok başarılı! Her role, gerçek sahibi gibi bürünebiliyor! Gerçekten kocaman bir aferin ona! Başak Dizer ile evliliği bazında eleştiri ve yorumlarda bir kaç tık daha şanslı. Tatlıtuğ çiftine saran da Kıvanç’ın her filmindeki partneri bazında sarıyor! Başak Hanım’ın kıskançlık krizlerinde olduğu ya da olabileceği sosyal medyada kaynatılıp duruyor! Yahu, bu insanların mesleği ekran önünde! Filmlerde, aşklar, meşkler dopdolu! Ne yapsınlar? Evli diye sarılmasınlar mı, öpüşmesinler mi, sevişmesinler mi? İlgi gören, ateşleyen, izlenme oranını yükselten bu sahneler, bu mesleğin dahilinde olan şeyler. Öpüştü, sevişti diye ne oluyor da onca yersiz yoruma maruz kalıyorlar? Oyuncunun işi bu; oynamak! Nasıl ki bir bakkal sabah dükkânını açıp, akşam kapatıyorsa, oyuncuların da sete gitmesi, dükkânın açılması, setin bitmesi, dükkânın kapatılması. Bakkal, yüzünde güller açarak gelen kadın müşterileri ile ne gibi bir ilişkide bulunuyor da evdeki karısı buna delirsin ve sen de oturduğun klavyenin başında buna yorumda bulunasın? Saçma! Gereksiz! Ve hadsiz!

Netflix’te oynadığı andan itibaren “Bu mu?”, “Hiç olmamış!” vs. lincine uğratılan (bilerek “uğrayan” demiyorum çünkü lince uğramadı, uğratıldı!) “İstanbul’a Son Çağrı”ya gelince; doğrusu birçok kişi gibi ben de bu filmi heyecanla bekledim. Unutulmazlar listesinde neredeyse başı çekecek “Aşk-ı Memnu”dan sonra bu ikiliyi tekrar bir projede görme heyecanı bende de vardı. Profesyonel bir film eleştirmeni değilim. Ancak birçoğunun aksine ben, filmi beğendim. Birçok kişi filmi vakit kaybı olarak değerlendirmiş! İnanamadım! Toplum geneli, vakit bulamadığından kitap bile okuyamazken (!) bu filmi izlemeye vakit bulmuşsa, film için bu zaten büyük lüks ya da lütuf! Vakit kaybıymış! Peki ya sen? Toplum için sen ne kaybısın birader?

Filmde çok detay yok, sade. New York, klasik New York idi. Otel çok iyi idi. Resepsiyondaki kadın tipik bir Amerikalı idi; sıcak ve konuşkan. Havalimanındakiler ise, son saniye dışında, tipik Amerika’daki inisiyatifsiz katı kuralların dışına çıkamayan robot netliğindeydi. Bu konuda Amerikalılar resmen robot gibiler, hatta robotlar! İkilinin uçağa gidişlerindeki coşkularına, ekibin sonradan gülerek bakması bayağı film icabı olmuş, yoksa cidden robotlar!

Beren, çok şirindi. Dişi yanı da çok etkileyici idi. Doğal bir kız. Kıvanç ile iyi bir ikili olduklarını bir kez daha göze soktular. Ekrandaki uyumları göz ardı edilemez. Karşılıklı, çok profesyoneller. Son sahnede, Beren'in dizlerine vurarak gülmesi, bana şeffaf bir Beren hissi verdi. Dizlerine vuran Beren, rol yapmıyordu, ta kendisiydi. Beren'in tam da böyle bir kız olduğunu düşünüyorum. Ve onun bu hali bana çok sevimli geliyor. Hem güzel hem sevimli bir kadın Beren Saat! Çok açık bulunan elbiseleri muhteşem fiziğiyle muhteşem taşımış. Hazımlılara beğenmek, hazımsızlara çatlamak düşer! İngilizceleri, beni hiç rahatsız etmedi. Çok az hissedilir bir aksanları vardı, ki bu çok normal! Ben Amerika'da yaşadığım halde benim aksanım çok bariz! Bir Türk olarak, ikisiyle de gurur duydum! Bu filmde de çok başarılıydılar.

Filmde fazla bir prodüksiyon ya da detay göremedim. Pek öyle bütçeli bir film olarak görünmüyor. Ancak huzurlu ve keyifli idi. Yani; “İstanbul İçin Son Çağrı”, yemek üzerine yenen bir tatlı tadındaydı; hani bir “Creme Brulee” değil de “Dream Brulee” yedim ben! Çünkü film, bir rüya gibiydi!

Pek öyle sanatsal açıdan olmasa da keyifsel açıdan bana çok hitap etti. Boşanmaya giden süreçlerinde, terapistlerinin, evliliklerini kurtarma ihtimali ya da şans verme amaçlı önerisinin sonucu ise göreceli... Aşklarına sahip çıkmaları ve hiçbir şeyin sevgilerinin önüne geçemeyeceği kararlarıyla biten mutlu son tamam ama diğer bir alternatif de kadının kariyeri göze alınarak yakaladığı büyük fırsatı değerlendirmesi biçiminde olabilirdi. Tam tersi, onu çok seven erkek fedakâr davranabilir ve karısıyla New York'ta kalabilirdi. Bana göre bu final daha mesajlı olurdu. Yine de ben, filmi beğendim. Çok eleştiri almış, dahası, “Aşk-ı Memnu”da takılı kalınarak, o tadın beklentisinde olmanın hayal kırıklığıyla resmen topa tutulmuş! Oysa “İstanbul İçin Son Çağrı” çok tatlı bir “aşk masalı” tadında olmuş. Ben filmi izlerken ne Bihter’i düşündüm ne Behlül’ü! Gözüm ne Bihter aradı ne Behlül! Serin ile Mehmet’i izledim. Bir kısım negatif eleştiri de Serin ile Mehmet’in kavga sahnelerinin, Bihter ile Behlül’ün kavga sahneleriyle kıyaslanması üzerineydi. Serin ile Mehmet’in kavgalarında hararet olmadığını, çok basit göründüğünü, Bihter ile Behlül’ün iki arada bir derede, fısıl fısıl kavga ederken bile hararetin tavan olduğunu dile getirmişler. “İstanbul İçin Son Çağrı”, Nuran Evren Şit tarafından yazılmış senaryonun ekrana taşındığı romantik bir aşk filmi. “Aşk-ı Memnu” ise devrin en önemli yazarlarından Halit Ziya Uşaklıgil’in yazdığı romanın senaryolaştırılıp ekrana taşındığı bir dizi. “İstanbul İçin Son Çağrı”daki Serin ile Mehmet’in, tadları yerinde olup, tuzları kuru iken, “Ay, onu beğenmedim-yok, bunu istemem”lerden sonra rahat batıp da kudurmuşluğun verdiği şımarık, gereksiz, boş günlük kavgalarımızdan! “Aşk-ı Memnu”daki kavgalarla nasıl bir olabilir? Adı üstünde; yasak aşk! Oradaki kavganın dozu ve harareti elbette yüksekti! Bihter, kendinden yaşça büyük kocası Adnan Bey’in yeğeni Behlül ile aşk yaşıyor! Yeğen Behlül, amcasının genç karısı Bihter’e âşık ve onunla ilişkisi var ama amcasının kızı Nihal ile evlenencek! Yasak aşkın hırsıyla, çaresizliğiyle, çıkmaza girilmişliğiyle edilen kavgalarla, birbirine aşık genç karı-koca Serin ile Mehmet’in çıkarılan gazdan nem kapmış kaprisli kavgaları nasıl bir olabilir de farklı iki projede oynamış aynı iki oyuncunun o dizideki performansına yüz verip de bu filmdekine sıfır verilir? Pardon hocam ya!

Bir de “New York’ta bedava tatil olsun diye çekilmiş bir film!” diyenler olmuş! Milletçe Cem Yılmaz’ın malzemesiyiz! Bu ne komik bir bakış açısıdır! Yahu, New York’ta tatil yapmak için, Beren’in ya da Kıvanç’ın böyle bir projeye mi ihtiyaçları vardı? İyi o zaman, yapımcı Onur Güvenatam’dan Allah razı olsun! Sayesinde, Beren ile Kıvanç, bedavadan New York’u gezip gördü! Allah Allah! Biri Beren Saat, biri Kıvanç Tatlıtuğ! Komik misiniz siz? Evet, komiksiniz! Hem acıklı hem güldürücü özellikli; trajikomik’siniz!

Filmin yakıcı sahnelerine gelirsek; Beren’in orgazm taklidi yaptığı sahnesinde de ikilinin ateşli sevişme sahnelerinde de zerre kadar avamlık yoktu. Bu dozu ayarında tutmak da yönetmenin ve oyuncuların kaliteli profesyonelliklerine dayanıyor. Öyleki, ışıkmış, vs. imiş, “teknik kusur” diye dile getirilip durulan eleştirileri dahi silip atmış! Bana batmadı!

Tebrikler sevgili Kıvanç Tatlıtuğ, Beren Saat; sizleri tekrar bir filmde bir arada görmek bana iyi geldi. Teşekkürler sayın yönetmen Gönenç Uyanık ve emeği geçen herkese. Kostüm ve müzik destekleriyle, sevgili eşleri Başak Dizer Tatlıtuğ ve Kenan Doğulu'ya da ayrıca alkış! Evlenirken sarf edilen “İyi günde, kötü günde, daima…” vaadi ve temennisini taşıyan sözünü lafta bırakmayıp, sözün hakkı da böyle verilir! Bu çiftlerin evlilikleri, algı ve niyeti dar bir dağarcık aralığında eleştirileceğine, asıl örnek alınması naçizane tavsiyem olur!