Vicdan

İsviçre'de güneş, fettan bir kız gibidir. Her gün yüzünü göstermez. Güneşli bir sabaha uyanınca, bisikletlerimize atlayıp, yollara düştük. Haziran ayının ilk haftasıydı. Malum, İsviçreliler, doğayla bütünleşmiş insanlar. Lohusa kadınlar bile el kadar bebekleriyle tek başlarına ormanlarda yürüyüşe çıkıyorlar. Ormanlar onların evleri, sevgilileri, canları... Gençler, yaşlılar, çocuklar, kimileri yaya kimileri bisikletle gelip geçtiler yanımızdan. O gün dinlene dinlene 20 km yol gittik. Bacaklarım titremeye başladı. Arkadaşım, Nevres Kırdar Pfister ve eşi daha fazla gidemeyeceğimi anladılar. Bir de bu yolun 20km dönüşü var. Sanki bacaklarım felç olmuş gibiydi, değil pedal çevirmek oturduğum yerden kalkacak halim yoktu. Nevres'in eşi, "Siz burada dinlenin, ben eve gidip arabayla geleyim,"deyince sevindim. Nevres'le ikimiz yemyeşil çimenlere uzandık. Gökyüzünde bulutlar pamuk helvası gibiydi. Nevres:" Yağmur bulutları geliyor, " dedi. On beş dakika sonra gökyüzü karardı, hava serinlemeye başladı. "Eyvah gökyüzü delinmiş gibi yağmur yağacak. Ormanın içende, kardan, yağmurdan korunmak için kulübeler var," dedi Nevres. Çantasından harita çıkardı. Bir kaç saniye inceledi. Elimizde bisikletler, ormana yöneldik. Yağmur taneleri irileşti. Ormanın içine girdiğimizde görüş mesafemiz iyice azaldı. Fındık büyüklüğünde dolu yağmaya başladı. "Bu ormanın içinde değil kulübe bulmak, kesin kaybolacağız," dedim. Daha önce bu civardaki kulübenin önünden geçtim. Biraz sonra buluruz." Elimizdeki bisikletlerle, ağaç köklerinin arasından orman yolunda yürümek hayli zordu. Islanmadık bir yerimiz kalmadı. Önünde terası olan, ahşap kulübeyi görünce sevindik. Nevres kulübenin kapısını açtı. Ortada, evlerde bile bulunmayacak kadar lüks, demir döküm bir soba duruyordu. Yanında sanat eseri gibi hepsi aynı boyda odunlar, odunların üstünde çakmak, rulo halinde bükülmüş ateş tutuşturucu, duvara monte edilmiş bir de telefon vardı. Kenarları fırfırlı, pembe çiçekli, pencere perdeleriyle yedi cücelerin kulübesine andırıyordu. Nevres, sobayı yaktı soyundu. Pantolonunu, bluzunu sobada kurutmaya başladı. "Baston yutmuş gibi niye duruyorsun, soyun. Islak elbiselerle durulmaz, hasta olursun, " dedi. Soyundum, elbiselerimi elimde tutarak sobaya yaklaştırdım. Hemen kuruyacak gibi değildi çok ıslaktı. Bu ara da iki arkadaş, kulübenin güzelliğinden, bizi ısıtan sobanın modelinden, bu eşyaları, çalanların olmayışından konuştuk. Böyle bir kulübenin başka amaçlarla kullanılmayışına, içinde en ufak bir çöp olmayışına hayret etmiştim. İsviçre'nin, ormanları gölleri, nehirleri, dereleri tertemizdi. Yollarında sigara izmariti bile bulunmayan bu ülkenin hiç mi kötü insanı yoktu? Hiç mi pisi yoktu? Kulübede bulunan masif masa, banklar, soba çalınmadan nasıl duruyordu? Biz bunları konuşurken, pencerenin önünde iki adam belirdi. Aklımdan geçenler, ancak korku filmlerinde rastlanır. Elimdeki pantolonumla vücudumun çıplak yerlerini kapattım. Nevres, hiç panik yapmadan pantolonunu giydi. İki adam sırtlarını bize döndüler, giriş kapısının önünde bekleşiyorlar. "Bu adamlar bizi öldürseler, kimsenin haberi olmaz," dedim.

"Niye öldürsünler? Korkma..." On, on beş dakika sonra adamlar, kapının önünden ayrıldılar, terasın basamaklarında kararsız bir bekleyişleri vardı. "Bizi rahatsız etmemek için içeri girmiyorlar ama hava çok yağışlı," dedi ve Nevres kapıyı açtı, " İçeri gelmenizde bizim için sakınca yok. Buyurun..." Adamlar, minnet dolu bakışlarla içeri girdiler. Erkekliklerini hissettirmeden ısınmak için sobaya yaklaştılar. Onlardan bize zarar gelmeyeceğinden emindim artık. Adamlarla, kısa konuşmalar geçti aramızda. Eve döndüğümüzde ise iki arkadaş, medeniyet ve vicdan hakkında konuştuk. Kulübe, hor kullanılmayan, çalınıp kırılıp dökülmeyen eşyalarıyla bize ev sahipliği yapmıştı. Yarı çıplak, iki kadını rahatsız etmemek için yağmur altında bekleyen iki adamı hiç unutmadım. Bu saatte niye buradasınız, soyunduğunuza göre, her şeye hazırsınız, ormanda gözden ırak, başınıza geleceklere katlanmak zorundasınız demediler. Medeniyetin, sadece teknolojilerle değil, insan davranışları ve vicdanla var olduğunu o gün daha iyi anladım. "Dünya'da İsviçre gibi kaç yer vardır," diye sordum Nevres'e. "İsviçre' den daha güvenli ve huzurlu bir cennet var,"dedi, neresi orası dedim, "Ana rahmi, onun dışında hiç bir yerde tam güvenliği, huzuru ve cenneti arama. Keşke annemin rahminde dokuz ay değil de bir ömür boyu kalabilseydim," diyen Nevres'e ne diyeyim?