“Hiç akletmez misiniz?”

Görsel basın yazılı basın kadar kalıcılık özelliği taşımasa da, yazılı basın gelecek zaman üzerinde etkili olmasına rağmen, görsel basın günlük hayatımızı bilinçaltı da olsa şekillendiren bir öneme sahip.

Seri şekilde dizi filmleri izleyen insanlar mutlaka dizideki karakteri kendi dünyasında kendi şartlarına uygun bir hale getirip taklit eder.

Ve bilmeden de olsa…

Kısa sürede o karakterde ki ortak özelliklere bürünür.

Pedagoglar meslekleri gereği çok iyi bilirler ki çocuk gelişiminde taklit çok belirleyici bir unsurdur. Çocuk konuşmaya başlamadan önce yakının da değer verdiği kim varsa onu taklit eder. Bu da onun bedensel ve zihinsel gelişimini hızlandırır.

Ne yazık ki mevzu hakkında derin araştırmalara sahip olan sermayesi bol derin güçler, bu konu hakkında bayağı bilgi birikimine sahip olduklarından dolayı, toplum olarak bizler kafamızı kaldırana dek onlar karakteristik yapımızı bozmayı başarmışlar. Ve kendi değerlerinden kopuk bir nesil olmamızı kısa sürede başarmışlardır.

Bunun örneklerini Türk sinemasının ilk dönemlerinden bu güne dek kısa bir hafıza yoklaması yaptığımızda, küllenmiş hale gelen değerlerimize nasıl saldırdıklarını rahatça gözlemleyebiliriz.

Herkesin bildiği ama hiç kimsenin beyin uyuşukluğundan dolayı dillendirmediği, ya da taklit kabiliyetiyle başkalaşan bir insan olmanın verdiği meziyetle konuya aşinalığımız ne yazık ki yok düzeyinde.

Yaşı biraz daha geçkin insanlar dünün Türkiye’sinde dönen olayları az çok hatırlarlar.

İslâmi yapının yozlaştırılmaya başladığı o dönemlerde İslam’dan yoksun gençlik hak arama ve adalet kavramlarının içlerinde onları rahatsız etmesinden dolayı, önlerine konulan ideolojileri İslami değerlerin yasaklanması yada bilinmemesi nedeniyle taklit etmeye çalışmışlar.

Ve o günkü sosyal mimarların İslam’dan gençliği uzaklaştırmak çabaları başarıyla sonuçlanmış ama çok şükür o günkü Anadolu gençliğinin damarlarında yaratılıştan gelen adalet, sorgulama, hak hukuk kavramlarını yok edememişlerdir.

Ve sonuç…

Bu milletin sürekli kaybettiği zeki deha gençliğin darağaçlarında sallanan cansız bedenleri.

Evet, bu dönemlerde dinsiz yetiştirilmeye çalışılan gençliğin içinde atalarından gelen geni hesaba katmayan derin güçler, Allah’ın yarattığı Mustafa kemal Atatürk’ünde belirttiği gibi “damarlarındaki asıl kan” fıtratını hesaba katmamışlardı.

Sonrası peki…

Düşünmeyen, başkaldırmayan, hak hukuk aramayan nesil için bir taklidi model lazımdı.

“Savaşma seviş” safsatasıyla hippi tiplemesi gençliğe dayatıldı.

O zaman görsel medya ön plana çıkmaya başladı ve taklit kabiliyeti maharetiyle, meydanlarda hak arayan gençliğe, bir elinde gitarıyla beraber içkisi rol model biçildi. Genç beyinler görsel medya aracılığıyla habire uyuşturuldu. Çok sonrasında Dallas vari dizi filmlerle ciğerin yansın ceyar tiplemeleri kültürümüze girdi. Brezilya dizileri eşliğinde bu milletin hançer gibi yüreğine Saçma sapan çarpık aşk ilişkileri dayadılar.

Neden? Çünkü düşünen gençlik tehlikelidir.

Hak hukuk arayan gençlik ülkenin geleceğinin çalınmasına engeldir.

Hep bu değerler o günkü medyatik taklit kabiliyetiyle derin yaralar aldı.

Sonrası Yeşilçam sineması tiplemeleriyle 1000 yıllık İslami kültürümüz yıkılmaya çalışıldı.

Ne kadar İslami değerlerimiz varsa aşağılandı.

Ve bu değerlere sövenlere çağdaş denilerek ödüllendirildi.

İmamlar hep paragöz ev sahibi ya da tecavüzcü.

İslam’ın en kutsal haram ayları denilen yani bu aylara hürmeten o aylarda bile zorunlu olunmazsa savaşılmazdı.

Recep, Şaban, Ramazan, Kâmil isimleri yıllarca görsel medya marifetiyle aşağılandı alay konusu hale getirildi.

Ve resmen İslami değerlere karşı çağdaş görünümlü taklit edilmesi gereken tiplemeler oluşturularak medya yoluyla savaş açıldı.

İnsanların düşünmesine engel olunurcasına aptal saptal her şeye gülünmesi aşılandı.

Oysaki bizim kültürümüzde nede güzel güldükçe düşündüren bozuk sistemleri eleştiren ve korkusuzca latifelere üreten Nasreddin Hocamız, Bekri Mustafa’mız ve İncili Çavuşlarımız, hatta yaşadığı dönemde Sultanın en büyük makamları veririm yeter ki benim yanımda yer al emrine itaat etmeyip, isyan bayrağını kuşanıp, ben zülüm sistemine fetva vermem diye zindanlarda işkencelerle öldürülen mezhep imamımız Ebu Hanife’miz vardı.

Neden şimdi yoklar?

Gelelim günümüze…

Bu günümüzü de siz düşünün…

Yine dizi filmler ama bu kez format farklı.

Hak hukuk arayışında olan anarşist dedikleri türden değil.

Savaşma seviş sloganından hiç değil.

İslami değerleri alaya alan senaryolardan da değil.

Ama toplum olarak insan olmanın farkındalığında olmadan, hızlıca hep birlikte tüm değerlerimizle birlikte çürüyoruz.

Derin güçlerin asırlık çalışmasıyla İslami değerleri sildik hayatımızdan.

Çağdaş olduk, hatta çırılçıplak olduk.

Kadınlara her türlü haklar verildi.

Ama toplum olarak mutlu değiliz.

Kadına şiddet en yüksek düzeyde…

Psikolojik sorunlar için indeks çıkaracağınız kadar detaylı hastalıklı beyinler çoğaldı.

Artık meydanlarda hak arayan gençlikte yok.

At gözlüklerinizi lütfen çıkarın.

Hayat sinemasını izleyin.

Ya da bizleri şekillendirmeye çalışan sapık ama zenginler kulübünün izlerini takip edin.

Ve lütfen görsel medyanın etki alanından çıkın.

Gözünüzden aklınızdan bugün böyle düşünmek zorundasın denilen her şeyi 5 dk da olsa silip.. her gördüğün her şeyi gerçek hakikatiyle görmeye çalışarak.

“Hiç akletmez misiniz” diye sizi uyandırmaya çalışan Allah’ın bakış açısıyla bakmayan çalışın.

Şeytanın size kazandırdığı tüm saçma sapan kazanımları silerek.

Lütfen görsel medyayı tatile çıkardığımız beynin tüm izinlerini iptal ederek izleyin.

Sadece sizi ne şekle sokmak istediklerini neyi taklit ettirmeye çalıştıklarını çok iyi analiz edin.

Sorgulayan insan formatı açısından bakıldığında…

Bu gidişle koskocaman bir hiç olacağız…