Peki kime güvenelim?

Artık dayanacak gücünüzün kalmadığını, tükendiğinizi hissettiğiniz zamanlar oldu mu?

Benim çok oldu ve hâlâ da oluyor.

Eminim sizlerde yaşamışsınızdır böyle duygusal çöküşler. Hepimiz şanslı doğmuyoruz ve ailemizi seçemiyoruz maalesef. Hayat, hikâyemizle başlamış oluyor. Bizlere aman sizin ne sıkıntınız olur diyenler de lütfen bir okusun, bizde insanız belki anlarsınız. Ailemizde, başlayıp sonrasında devam eden yaşadıklarımızdan dolayı güven duymuyor, kötü tecrübeler bizi korkutuyor ve septik davranışlarda bulunuyoruz. Yaşadıklarımız bize çok şey öğretiyor. Kendimden bir örnekle anlatmaya çalışayım.

Babam aslında annemi çok sevmiş. Nasıl sevmekse anlamış değilim. Annemi, dedem vermeyince kaçırmış. Yaşı küçük olduğu içinde dedem izin vermek zorunda kalmış, öyle evlenmişler. On altısında ilk çocuk ablam dünyaya gelmiş derken, abim ve ben… Annem kaynanasına bakıyor, üstelik kaynanasının kaynanasına da bakmış, çok ezilmiş şiddet görmüş.

Annemle babam şiddetli geçimsizlikten dolayı boşanmışlardı. Maddi durumu iyi olduğu için bakabilir diye mahkeme kararıyla babama verilmiştik.

Sadece para yeterli miydi?

Tabii ki değildi…

Bende çok küçüktüm, henüz ilkokula da başlamamıştım. Bu yaşananlar beni oldukça çok etkilemişti. Babamın baskıcı ve agresif davranışlarına fazla dayanamayıp ablam ve abim annemin yanına dönmemek üzere gitmişlerdi. Babamın da canına minnet iki lokma eksildi diye. Tabii ki birde yeni eş planlarını uygulamak içindi bunlar ve bir kaç sene sonra evlendi. Başka bir kadının kendi anneniz gibi olması imkânsızdır… Olan varsa da ben bilmiyorum. En çokta yaşadığınız kendi evinizde onlar rahat etsin diye bahçedeki kerpiç kulübede ninemle kalmamızdı. O küçük kulübenin tozlu ve pis havasını hâlâ burnumun derinliklerinde sanki hissederim. Zamanında oturduğumuz ev yapılırken neler çektik. Hepimiz o küçük evde hep beraber bitene kadar oturmuştuk. Sıkıntılı çok zor zamanlardı. Zavallı annem ben hastalanınca beni hastaneye kadar sırtında taşımış, o kadar yolu yürüyerek gitmiş cimri babam yüzünden. Hâlâ içime oturuyor aklıma geldikçe…

Boşandıktan sonra annem çalışıp bizlere bakıp büyüttü, elinden geldiğince okutmaya çalıştı. Bende zaten ortaokula giderken dayanamayıp annemin yanına gitmiştim. Oldukça zor günlerdi. Kendi ayaklarımız üzerinde durmaya çalıştık kardeşlerimle birlikte. Kısaca anlatmaya çalıştım aslında çok uzun bir hikâyem var, kitap yazılacak kadar uzun diyebilirim. Bizim yaşadığımız üzüntülerimizin izleri inanın çok büyük. Her şeye rağmen kendimi geliştirip, sağlıklı bir birey olmaya çalıştım. Belki de psikolojik destek almakta faydalı olabilirdi. Hani derler ya ön tekerler nereye giderse arka tekerlekte oraya gidermiş, kız çocukları annelerinin kaderini yaşarmış. Oğlumu tek başıma büyüttüm, çok şükür aslan gibi bir evlat oldu. Allah herkesin çocuğunu bağışlasın.

Kendi yaşadığımızı kendimiz biliyoruz, bizde bıraktığı hasarlarla iyileşmeye çalışıyoruz hepimiz. Yaşımız kaç olursa olsun akıllanmadığımız sürece üzülmeye de devam edeceğiz. Ailende en örnek olacak kişi baban ama güvenemiyorsun, evlenip kocana güvenemiyorsun, toplumda güven duygusunu zaten yitirdik, yani kısaca geleceğe güvenle bakamıyoruz.