Anne dedin mi hiç? Benim de ruhumda depremler oldu sanki!
Anne dedin mi hiç?
Sen umudun adısın…
Direncin, inancın, yaşama sevincinin, hayata sıkı sıkıya tutunmanın adı…
3 yaşında…
Bu dünyadaki konukluğu sadece ve sadece 3 yıl!
Kim bilir neler yaşadın üç gece üç gündüz o betonların arasında…
Zaman kavramı yoktu orada…
Ses yoktu…
Nefes yoktu…
Hiç bilmediğin, görmediğin, anlamlandıramadığın bir şeydi yaşadığın…
Oyun desen değildi…
Şaka desen hiç değil…
Neydi senin yaşadığın o karanlık betonların altında…
Uyudun mu?
Uyuyarak mı geçirdin o karanlık anları…
Anne dedin mi hiç?
Yoksa sesin düğümlendi mi boğazında…
Beni kurtarırlar, beni buradan gelip alırlar, beni burada yalnızlığım ve çaresizliğimle baş başa bırakmazlar diye geçirdin mi içinden?
Neydi seni ayakta tutan?
Neydi seni yaşama bağlayan?
Sen nasıl özel nasıl seçilmiş bir çocuksun ki o karanlıktan aydınlığa çıkarken seni kurtaran ağabeyinin parmağını nasıl da var gücünle tutmuşsun.
Biliyor musun ben de sevdiğimin, güvendiğimin parmağını tutarım sen gibi. Hatta bu yaşımda birlikte uyuduğum oyuncağımın elini bile…
O bir güven, o bir sevgi, o bir yaşama tutunuştur sanki…
Seni defalarca izledim bugün…
Sevinç, hüzün ne varsa karıştı birbirine…
Benim de ruhumda depremler oldu sanki…
Sadece ben değil, seni izleyen hemen herkeste bir sarsılma oldu, olmuştur…
Sen umudun adı, direncin ak yüzü, bitti denilen yerde yeniden başlamanın sembolü oldun meleğim…
Ve nasıl bir güç sende ki? O minik ellerinle bizleri selamlıyorsun. Karanlıktan aydınlığa…
Nasıl bir adapte olmak o ana…
Anda kalmaya…
Yaşam boyu adın gibi dik olman umuduyla yeniden merhaba…
Merhaba sana…
* * * * *
Unutulmamalı!
Nasıl mutluyum anlatamam…
4 yaşındaki Ayda 91 saat sonra kurtarıldı…
Sevinç, hüzün, umut…
Her şey yine karıştı birbirine…
Orada bulunan, emek veren, özverili, fedakâr tüm çalışanlarımıza, tüm ekiplere, Türkiye’nin dört bir yanından bölgeye gidip, arama kurtarma çalışmalarında görev alan her kim varsa sonsuz teşekkürler.
Sizlere nasıl teşekkür etsek az…
İnsanlık tekrar tekrar düşünmeli birçok şeyi!
Yaşamanın öneminden çok yaşatmanın önemi büyük…
Umarım bugünlerin acısı geçince bazı şeyler yine normale dönüp unutulmaz.
Unutulmamalı!
Her birey kendini sorgulamalı!
İyi insan olmak İçin, yaşadığımız dünyayı korumak İçin, birbirimize empati ve sempatiyle dokunmak İçin var olmalıyız.
Bilgiyle, sevgiyle, bilinçle…